Op maandag 26 augustus 2024 vertrek ik, met een zwaar hart, naar Codiponte. Een zwaar hart, omdat ik afgelopen voorjaar me genoodzaakt voelde te stoppen met mijn project op het pleintje van CodiponteCastello. Honderdduizend gedachten en gevoelens zijn sinds die tijd door me heen gegaan. Nu moet ik naar Codiponte om daar, samen met Maartje en Davide, te onderzoeken op welke manier ik het project kan stoppen. Zonder meer schade aan te richten dan nodig is.
Reis en aankomst
Ik vertrek bijtijds met de trein uit Nunspeet naar Eindhoven Airport, om onderweg niet in tijdnood te komen. Om acht uur, het begint al te schemeren, landt het vliegtuig op Pisa Aeroporte. Spannend, dacht ik in de weken voor vertrek, om in donker naar een plek te rijden waar ik op dat moment eigenlijk liever niet naar toe zou willen gaan.
Maar zoals al de hele reis het geval is voel ik me ontspannen. Mijn huur-Panda en ik rijden de rit naar Codiponte alsof we beiden de stal al ruiken. Als ik in Codiponte bij de brug aankom staan Maartje en Davide me met open armen en welgemeende zoenen op te wachten. M’n bezwaarde hart voelt de verlichting van deze hartelijke ontvangst.
Casa Bodoni
In de week die ik in Codiponte verblijf heeft Maartje – door onverwachte familie-omstandigheden – minder gelegenheid voor gesprek dan we aanvankelijk hadden gedacht. Maar eigenlijk voelt het goed om een week door te brengen in Cypres, het gastvrije huisje dat deel uitmaakt van de Concia. Opnieuw ga ik door veel gedachten en gevoelens. Maar vooral voelt het goed om daar te zijn. Te voelen wat Codiponte met mij doet. En zo nu en dan tijd te hebben om, samen met Maartje, te praten over ons project. En de gevolgen van mijn besluit het project Casa Bodoni te stoppen.
Lezing in de kerk
Op zaterdagavond staat een lezing, door een kunsthistoricus die Maartje kent, gepland in de pieve – de kerk – van Codiponte. We spreken af samen te gaan. Maartje en ik. Een lezing van een kunsthistoricus. Over de geschiedenis van de pieve. In het Italiaans. Dat is meer dan mijn kennis van het Italiaans aankan. Maar als Maartje naast me zit kan ik in ieder geval uitleg vragen.
Maar je gaat wel
Minder dan een uur voor aanvang van de lezing komt Maartje me vertellen dat ze onmogelijk mee kan gaan. Ik begrijp de onmogelijkheid en denk: oké, dan ga ik ook niet. Wat moet ik bij een lezing waar ik waarschijnlijk geen klap van versta.
Twintig minuten voor aanvang van de lezing heb ik het gevoel dat iemand mij een liefdevolle duw geeft en tegen me zegt: ‘Maar je gaat wel’. Ik aarzel geen moment meer. Ga gauw douchen. Verkleed me. Loop snel naar de pieve. Ben op tijd (wat niet zo heel erg moeilijk is in Italië). Om vervolgens een stortvloed aan informatie over me heen te krijgen van een niet te stuiten spraakwaterval.
Matilde van Toscane
In de eerste tien minuten van de lezing toont de man een afbeelding die ik ken uit de kunstgeschiedenis. ‘Hé, Matilde van Canossa’ denk ik meteen. ‘Wat heeft zij te maken met Codiponte???’ Het is niet dat ik dat uit zijn woorden kan begrijpen, zo is het niet. Maar er gebeurt iets met me. Matilde van Canossa (= Matilde van Toscane) is een heel bijzondere vrouw geweest. Ze leefde in de twaalfde eeuw. Verloor op haar zesde haar vader. Heeft op een heel bijzondere manier haar sporen verdiend op godsdienstig en politiek gebied. Er gebeurt iets in me bij het zien van die afbeelding. Er opent zich iets heel bijzonders in me.
Casa Matilde
Na afloop van de lezing loop ik terug langs de rivier, naar m’n huisje Cypres. De avondzon verlicht Codiponte. Ik maak onderstaande foto en weet ineens heel zeker: Centrum voor Levensverhalen moet hier komen. Het hoort hier. Op deze plek in Italië. En het huis moet Casa Matilde gaan heten.
De volgende dag deel ik met Maartje wat er met me is gebeurd. Dat het lijkt alsof een stem mij de opdracht heeft gegeven: Centro Biografico – Centrum voor Levensverhalen – hoort hier. En de naam is Casa Matilde.
De weg van liefde
Eind september vertrek ik opnieuw naar Codiponte. Onder meer voor onze schrijf-retraite De weg van liefde. Mijn hart voelt zich verlicht. Ik kijk er naar uit weer naar deze bijzondere plek te gaan. Naar Maartje en Davide. In Codiponte.
Lees meer
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Rien Poortvliet: De kabouter - 30 november 2024
- Liefde voor De weg van liefde - 23 oktober 2024
- Andreas Jonker: En toen vonden ze mijn vader - 27 september 2024