‘Koop een knuffel. Neem de knuffel mee naar bed. Praat tegen je knuffel.’
Verbijsterd kijk ik m’n therapeute aan. Ik had er al een paar versleten. Maar zo gek? Zo gek had ik het nog niet meegemaakt!
‘Ik was helemaal geen knuffelkind’ sputter ik nog wat tegen. ‘Wat moet ik met een knuffel. Er tegen praten? Je bent niet goed wijs.’
Knuffel
Op weg naar huis begon de knuffel te dagen. Werd steeds een beetje groter. Een beetje reëler. Een beetje echter.
Terug in Nunspeet heb ik het gedaan.
Ik heb een beer gekocht. Echt. Heus.
Ik heb de beer meegenomen naar bed. Echt.
Ik ben gaan praten tegen de beer. Heus.
Ik heb hem vastgepakt in m’n bed. Geknuffeld.
Drie maanden later kon ik naar de dokter. Tennisarm. Oorzaak: m’n beer te hardgrondig geknuffeld.
Een naam heeft hij nooit gekregen. Maar hij is er nog. Dertig jaar later is hij er nog. Als je de Verlaat Verdriet-workshop komt doen zal je hem zien.
Want – weet je – in plaats van tegen een beer praat ik tegenwoordig met mensen.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Een kleinigheidje dat geen kleinigheidje is - 17 februari 2025
- Verlaat Verdriet; verbinden, vertrouwen, en verdergaan - 16 februari 2025
- Vera heeft ontdekt dat ze wél gewenst was - 16 februari 2025