Je hebt er mogelijk al over gelezen. Het pand dat ik twee jaar geleden kocht op het pleintje van CodiponteCastello. Een restauratieproject. Met de bedoeling in het pand een ‘Centro Biografico’ te vestigen. Een biografisch centrum. Een huis waar mensen van over de hele wereld op verschillende manieren kunnen werken aan, en met, hun levensverhaal. Een heel bijzonder project dat vorm krijgt in samenwerking met Maartje Schönefeld en Davide Donati.
Casa Bicaudata
Casa Bicaudata noemde ik het huis vanaf het allereerste begin. Het huis van de twee-staartige meermin. De twee-staartige meermin is een oeroud symbool, dat sinds oeroude tijden in diverse culturen symbool staat voor vrouwelijke energie. Voor levenskracht. Voor de verbinding tussen boven en beneden. Je vindt de Bicaudata op twee plekken op de zuilen in de pieve van Codiponte. Ze overrompelde me zo, dat ik niet anders kon dan het huis Casa Bicaudata te noemen. Het huis met de twee verdiepingen die door mijn aankoop weer met elkaar verbonden gaan worden. Het huis waar hoofd en hart – verstand en gevoel – weer samen kunnen vloeien.
Bicau wat???
Casa wat??? vroegen verschillende mensen aan me. Bicau hoe??? Twee-staartige wie??? Wat voor mij paste bij het huis paste toch niet, realiseerde ik me. Ik zag het al voor me. Al die mensen die in de loop van de jaren naar Centro Biografico gaan komen. Hoe die allemaal, ergens beneden in het dorp gaan vragen naar Casa Bicaudata. En dan verbaasde blikken krijgen van de Codiponters. Che??? Casa wat??? Bicau waar??? Twee-staartige hoe??? Scusa, ma non lo so.
Casa Bodoni
Dat moet anders, bedacht ik. Maar wat dan wel? Langzaam rijpte er iets. De Lunigiana, het uiterste noordwestelijk deel van de Toscana waarin Codiponte (Casola in Lunigiana) ligt, heeft niet alleen in literair opzicht historische betekenis. De Lunigiana heeft ook historische betekenis als streek waar de boekdrukkunst groot heeft kunnen worden.
In mijn opleidingstijd tot lerares tekenen had ik een tekendocente. Zij en ik onderhielden een ambivalente relatie. Zij orthodox-antroposofe. Ik een onverschillige twintiger die geen kant op kon met haar gevoel. Veel heb ik van deze docente geleerd in de loop van de vier jaren waarin ik les had van haar. Een aantal dingen zijn mij bijgebleven. Ik hoor het haar nog zeggen. ‘Lettertypes zijn net mensen. Ze hebben allemaal hun eigen karakter.’ ‘Bodoni’ viel me op een druilerige zondagmiddag te binnen. Het huis moet ‘Casa Bodoni’ heten, naar een beroemde Italiaanse letterontwerper uit de 18e/19e eeuw.
Ik zag het gebeuren voor mijn geestesoog. ‘Do you know where can I find Casa Bodoni?’ De Codiponter die naar boven wijst. ‘Ma naturalmente lo so. Sopra. Al Castello’.
En zo komt het dat Casa Bodoni nu Casa Bodoni heet.
Gemakkelijk te onthouden. Gemakkelijk te wijzen.
Bodoni
