s’ Ochtends vroeg, als ik opsta, voel ik me behoorlijk gespannen voor het effect van mijn verhaal. Vandaag trainingsdag van de derde groep van De kunst van het verbinden bij Verlaat Verdriet. Moet ik het wel vertellen? Is het relevant om het nu te vertellen? Wat gaat er gebeuren in de groep? Wat gaat er gebeuren met de individuele deelnemers? Kan ik het zo vertellen dat mijn verhaal niet de dag gaat kleuren? Zonder stoer te doen en zonder het te bagatelliseren? Hoe groot mag mijn verhaal worden? Hoeveel tijd mag mijn verhaal in beslag nemen? Deze training gaat niet over mij en mijn actuele ervaringen, maar over de acht deelnemers. Zij zijn belangrijk, niet ik. Als iedereen binnen is ervaar ik vooral de liefde die ik voel voor deze groep. Ik weet nu zeker dat het niet passend is te doen alsof er niets aan de hand is. Dat kan niet en dat mag ook niet in een groep mensen die zich toen, als kind, niet gehoord en niet gezien hebben gevoeld. En zo wil ik het ook niet. We beginnen het gebruikelijke rondje met mij. Ik vertel hoe het er met me voor staat. Dat er weer kanker is gevonden in een van mijn borsten. Dat ik een hele rij onderzoeken moet ondergaan, ook omdat ik als gevolg van de borstoperatie van vijftien jaar geleden aan de rechterzijde geen lymfeklieren meer heb en dat er dus niet op gebruikelijke wijze gezocht kan worden naar mogelijke uitzaaiingen in de poortwachtersklier. Dat het dat groter maakt dan de vorige twee keren toen dat allemaal niet nodig was. Dat ik een amputatie moet ondergaan. Mijn verhaal komt hard binnen. De reacties zijn heftig. Maar ik kan het aan. We kunnen het samen aan. Als ik heb gezegd dat elke vraag gesteld mag worden en dat ik mijn best zal doen op elke vraag open en eerlijk te antwoorden – vandaag of op een ander moment – komt er weer rust. Genoeg rust om verder te kunnen gaan en samen met de deelnemers te doen waar op deze dag de volle aandacht naar uit hoort te gaan: de individuele deelnemer en de groep. Ook deze trainingsdag is weer een mooie, bijzondere en waardevolle dag. Ik houd zoveel van deze groep. De mooie en bijzondere mensen die er aan deelnemen en de mooie en bijzondere harmonie die deze groep kenmerkt. Ik ben zo blij met Geerte en de vertrouwde samenwerking die we al jaren hebben. Zoveel te genieten: van mijn werk, van de mensen met wie ik werk, van de mensen die naar me toe komen – overal uit Nederland – om het verlies van toen onder volwassen ogen te zien en wegen te zoeken om te verwerken en te helen. Als ik ’s avonds in mijn agenda kijk, zie ik de afspraken voor de komende tijd: röntgen in Harderwijk, nucleaire geneeskunde in Amersfoort, MRI in Harderwijk. Vervolgafspraak met de specialist in het ziekenhuis in Harderwijk. Operatie in Harderwijk. En dat alles gaat over mij. Deze keer wel!
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- De mythe van veerkracht, en wetenschappelijk onderzoek - 15 september 2024
- Gedicht van Wislawa Szymborska: Grote pret - 11 september 2024
- Kennismaken met Casa Matilde - 9 september 2024