Vanochtend het gesprek gehad met mijn huisarts over euthanasie. Natuurlijk kijkt hij me bezorgd aan: zit ik zo in de put? Nou nee, zo zou ik dat niet willen zeggen. Ik leg hem uit dat ik al zo lang van plan was dit met hem te bespreken, en dat me dit wel een goede tijd daarvoor lijkt. Natuurlijk begint hij me te vertellen hoe moeilijk euthanasie is, voor de betrokkenen, voor de familie, en ook voor de huisarts. ‘Maar’, zegt hij, ‘ik beschouw het als bij mijn taak behorend het wel te doen.’ ‘Ik hoop dat je al lang een breed met pensioen bent als ik het nodig blijk te hebben’, zeg ik hem en ga opgelucht naar huis. Niks negatief denken, gewoon gedaan wat ik al lang geleden had moeten doen.
In de middag naar Groningen, naar Els. Ik heb een nieuwe cursus in mijn hoofd – een biografische Verlaat Verdriet-cursus en wil daar graag met Els over praten.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- De mythe van veerkracht, en wetenschappelijk onderzoek - 15 september 2024
- Gedicht van Wislawa Szymborska: Grote pret - 11 september 2024
- Kennismaken met Casa Matilde - 9 september 2024