Waar komt toch die aanname vandaan?
Welke onderzoeken wijzen dit uit? De aanname bij wetenschappers dat de meeste kinderen die jong een ouder verliezen dat kunnen verwerken? (in hun jeugd?).
Wie heeft die onderzoeken gedaan? Waar? Waar zijn die onderzoeken? Wat staat daar in?
Recent meldt onderzoeker/specialist op het gebied van kinderen, jongeren en verlies dr. Mariken Spuij het weer in het artikel in Volkskrant Magazine van 11 november 2023 ‘De meeste kinderen en jongeren die een ouder verliezen lukt het dit zelf te verwerken.’
In het artikel in Volkskrant Magazine drie interviews. Verhalen van jonge ‘wezen’. Heftige verhalen. Van wie je, al lezend, bij een van de ‘wezen’ ontdekt dat ze helemaal geen wees is (hoe onzorgvuldig kun je zijn?). Wat overigens niet wegneemt dat het verhaal van deze ‘wees’ ook een heftig verhaal is. Maar: als één van je ouders nog leeft, ook al woont die ouder in het buitenland, dan ben je geen wees. Dan ben je een zogeheten ‘halfwees’. Dan ben je iemand die jong een ouder is verloren door overlijden. En dan ben je dus, volgens wetenschappelijk onderzoek, in staat dat verlies (in je jeugd) te verwerken.
Waar komt toch die aanname vandaan?
Steeds opnieuw de verbazing bij Verlaat Verdriet-ers die ik ontmoet in mijn Verlaat Verdriet-werk. In mijn workshops. Met name bij Verlaat Verdriet-ers die zelf werkzaam zijn als wetenschapper. Als onderzoeker. Docent. Als psycholoog. Als orthopedagoog.
Waar komt toch die aanname vandaan?
Over welke onderzoeken gaat dat?
Wie heeft die onderzoeken gedaan?
Waar?
Hoe is het mogelijk dat kennelijk nooit en nergens een wetenschapper zich afvraagt: ‘Doen wij het wel goed?’ ‘Klopt het eigenlijk wel wat wij doen?’
‘Bevragen we ooit volwassenen die in hun jeugd een ouder hebben verloren door overlijden?’
‘Op welke aannames baseren we onze onderzoeken eigenlijk?’
‘Waar en hoe vinden we de mensen die we zouden kunnen ondervragen?’
‘Wat willen we dan weten?’ ‘Welke vragen zijn dan relevant?’
Ongestelde vragen
‘Of kinderen die een ouder verliezen daar later nog last van kunnen hebben is een onbeantwoorde vraag.’ las ik een aantal jaren geleden in een artikel van de hand van Mariken Spuij bij de presentatie van haar proefschrift in boekvorm.
Bij wetenschappers: ja, kennelijk.
Maar zou het kunnen zijn dat die stelling meer te maken heeft met ongestelde vragen dan met onbeantwoorde vragen?
Wij: volwassen ‘ervaringsdeskundigen’ hebben namelijk een heleboel antwoorden als de juiste vragen worden gesteld.
Lees meer
Onderzoeken die Mariken Spuij recent aan mij heeft doorgegeven
‘Er wordt geluisterd en er is recent mooi onderzoek gedaan (retrospectief dat wel…). Waarbij ik opmerk dat er tegenwoordig grote cohorten kinderen gevolgd worden (niet specifiek gericht op verlies) dus wellicht kunnen we over 20,30,50 etc jaar veel beter dingen zeggen. Het zal echter altijd genuanceerd zijn en blijven. De mens en zijn context zijn immers complex.’
‘Ik wijs je graag op recente publicaties. Stapje voor stapje komt er meer data. Maar nogmaals retrospectief… en niet prospectief…’
- https://onlinelibrary.wileycom/doi/epdf/10.1002/smi.3322?domain=p2p_domain&token=QDZKSWAZCSQMDUFFEKNR
- https://www.bereavementjournal.org/index.php/bcj/article/view/14/1091
- https://acamh.onlinelibrary.wiley.com/doi/epdf/10.1111/jcpp.12560
Je vroeg naar de bronnen waar de journaliste zich op baseert. Zij baseert zich echter op iets anders van Bonnano. Ik heb het even voor je nagevraagd.
Mijn dank aan Mariken Spuij!
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Herinneringsboeken gratis te downloaden - 1 maart 2025
- Simon zonder zonder: Willem Asman - 28 februari 2025
- Wij van Kenniscentrum Verlaat Verdriet - 28 februari 2025