Iets wat helpt
Als haar moeder de zee in loopt en niet meer terugkomt, zit Laura in de eerste klas. Haar leven in een klein Noors stadje aan zee met haar oudere broer en afstandelijke vader, is nu een zoektocht naar iets dat kan helpen dit verlies te verwerken. Met grote intensiteit en helderheid vertelt Mona Høvring in tedere scènes over de vriendschap met Marie. Over de tuinman Andreas en zijn vrouw Johanna. Over haar ontwakende seksualiteit. De erotische ervaring met de oudere, elegante Vivian Koller, die op een dag in het slaperige stadje opduikt. En de relatie met Peter, de zoon van Vivian.
Verlangen
Elk van deze ontmoetingen biedt de mogelijkheid iets van wat zo ongrijpbaar is te vatten en een beetje dichter bij het leven te komen. Alomtegenwoordig is de zee, die zowel gevaarlijk is als kansen biedt. En tegelijkertijd de belichaming is van Laura’s verlangen om vrij te zwemmen en gedragen te worden. Mona Høvring beschrijft Laura’s pad fijngevoelig en toont aanknopingspunten waar moed om te leven kan ontstaan.
Veerkracht en overleefkracht
Afgelopen week kocht ik dit in omvang bescheiden, goed geschreven boek in de opruiming bij de plaatselijke boekhandel. Het kan de moeite waard zijn eerst op het web wat recensies over dit boek op te zoeken. Zelf vond ik het een tamelijk heftig Verlaat Verdriet-boek. De titel Iets wat helpt suggereert dat je dingen zult gaan lezen die de hoofdpersoon hebben geholpen bij het verwerken van het verlies van haar moeder. Voor mij voelt dat heel anders. Ik heb het gevoel dat, met name bij de aanbevelingen en recensies van het boek, (weer eens) geen goed verschil is gemaakt tussen veerkracht en overleefkracht na jong ouderverlies. Maar nogmaals: het boek is goed geschreven, en biedt veel inzichten in jong ouderverlies.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Een kleinigheidje dat geen kleinigheidje is - 17 februari 2025
- Verlaat Verdriet; verbinden, vertrouwen, en verdergaan - 16 februari 2025
- Vera heeft ontdekt dat ze wél gewenst was - 16 februari 2025