‘Wat zwaar voor je’ was de reactie van veel mensen om me heen in het afgelopen jaar. Het jaar waarin ik steeds meer de mantelzorger werd van Michel. In plaats van onze gelijkwaardige relatie werd hij steeds meer afhankelijk van mijn zorg.
En toch voelde het niet als zwaar. Want zwaar: dat was mijn leven met de periodes van (rand)depressiviteit en alcohol-afhankelijkheid. De lange jaren van – innerlijke – eerzaamheid voor ik besefte (en in staat was) iets te doen met het vroege verlies van mijn moeder en de gevolgen die dat voor me had gehad.
Intens en intensief
De zorg voor mijn partner was intens en intensief. Maar zwaar: nee. Zo voelde ik het niet. Hoe kan dat toch? Hoe komt het toch dat ik die intensieve zorg niet als zwaar voel? Ik heb er veel over nagedacht.
‘Ik heb een uitweg’ realiseerde ik me. Mijn werk is mijn uitweg. Daar is een toekomst. Met mijn werk kan ik verder. Ook na het overlijden van Michel.
Nog een verschil
‘Er is nog een verschil’, realiseerde ik me ook. Een groot verschil. De mensen om me heen. Die er voor me zijn. Me steunen. Helpen. Met wie ik kan delen. Deel.
‘Ze waren er al’ realiseerde ik me. Ze waren er al lang. Maar nu kan ik het helemaal voelen. ‘Ik kan ontvangen’ . Ik voel elke dag weer hoe ook het laatste glasplaatje – die afstand, hoe gering ook geworden – als het ware is opgelost.
Uitweg
Wat bijzonder om in mijn hele lijf te ervaren wat het betekent je verbonden te voelen. Met mensen. Met het leven.
Ik wist het al. Maar nu weet ik het echt heel zeker: er is een uitweg. Het verlangen naar de uitweg is uitweg geworden.
Wat een rijkdom kun je voelen in een groot verlies.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025