Soms lijkt iets uit je leven verdwenen te zijn. En dan, ineens door iets heel kleins of simpels, wordt het weer even aangeraakt. Voel je ineens weer: oh ja, dat was ook zo bij mij. Oh ja, dat is ook zo bij mij.
Vraag
Gisteren had ik een vraag aan iemand. Een hele simpele vraag die mogelijk wel tot gevolg had dat die iemand misschien iets voor me zou moeten doen. Iets simpels. Niks moeilijks. Niks waarmee ik die persoon zou overvallen.
Lastigvallen
En toch: op het moment dat ik het vraag – waar ik dan eerst wel 10x over na heb gedacht: kan ik het vragen? – voel ik weer even: val ik de ander nou niet lastig met iets van ik zelf had moeten doen? Wat ik zelf had kunnen doen?
En dat, terwijl bijvoorbeeld in het afgelopen jaar bij de afwikkeling van de nalatenschap van mijn partner, er zoveel mensen zijn (geweest) die me geholpen hebben. Gewoon. Vanzelfsprekend.
Overtuigingen
Wat zijn er toch geniepige overtuigingen die zich – vermomd of niet vermomd – diep in je verstopt (b)lijken te hebben. Denken dat je een ander tot last bent bijvoorbeeld. Dat je altijd alles zelf moet kunnen. Dat je altijd alles zelf moet doen.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025