Veel Verlaat  Verdriet-ers hebben de eigenschap plotseling de verbinding te kunnen verbreken. Lijfelijk zijn ze nog aanwezig, geestelijk hebben ze zich teruggetrokken op hun eiland. Bouwen een muur om zich heen. Sluiten anderen – ook jou –  buiten.

Verlaat Verdriet-ers leven vaak met een gevoel van tekort. Zonder dat gevoel te kunnen duiden. Maar het zit er wel: een altijd knagend gevoel van verlangen. Naar??? Ware aandacht-junken kunnen ze zijn. Het gebeurt nogal eens dat Verlaat Verdriet-ers van partners vragen dat gevoel van tekort te vullen. Dat kun je als partner niet. Je hebt dat tekort niet veroorzaakt. Je kunt dat gat dus ook niet vullen.

Om (onbevangen) te kunnen ontvangen is vertrouwen nodig, onder meer vertrouwen in andere mensen. Verlaat Verdriet-ers hebben vaak moeite met vertrouwen. Ze hebben een muur(tje) om zich heen gebouwd en kunnen niet (meer) (onbevangen) ontvangen. Onvoorwaardelijk aanwezig mogen zijn is een van de diepste verlangens van Verlaat Verdriet-ers en één van de moeilijkste stappen in een verlaat rouwproces bij Verlaat Verdriet: erkennen dat je dat te vroeg hebt verloren en dat je het ook nooit meer zult krijgen.

Veel Verlaat Verdriet-ers zijn gaan zorgen. Ze geven altijd aan andere mensen wat ze zelf hadden willen krijgen. Diep van binnen willen ze daarvoor beloond worden. En nog dieper van binnen zit het-kind-van-toen, dat het eigenlijk vanzelfsprekend vindt dat er voor haar/hem wordt gezorgd.

Vanaf het moment waarop de ouder overleed – en voor het kind de wereld zoals het was geweest totaal en voorgoed veranderde – hebben Verlaat Verdriet-ers zich aan moeten passen. Zich aanpassen is één van de meest hardnekkige overlevingspatronen die voorkomen bij Verlaat Verdriet-ers. Ze lijken het vanzelfsprekend te doen, maar onder deze eigenschap zit vaak veel verdriet en boosheid verborgen om het verlies van toen.

In veel Verlaat Verdriet-ers is de gevoels-stroom geblokkeerd geraakt. Geblokkeerde energie neemt vaak de vorm aan van boosheid. Verlaat Verdriet-ers kunnen woede-uitbarstingen hebben die niet in verhouding staan tot de aanleiding. Of ze trekken zich terug in norsheid en vijandigheid. Onder deze boosheid en opvliegendheid zit vrijwel altijd angst verborgen. Angst niet te weten wat te doen en hoe te handelen.

Verlaat Verdriet-ers hebben zich zelf, sinds de dood van hun ouder, staande gehouden. Ze hebben niemand nodig. Ze redden zich wel. Hulp vragen kunnen ze niet. En mocht het al lukken om het wel te doen, dan kunnen ze in veel gevallen die geboden hulp niet ontvangen.

Veel Verlaat Verdriet-ers hebben een levenslange en levensgrote verliesangst ontwikkeld. Op het moment dat jij, de partner, een half uur later komt dan de afspraak was, ben je in de wereld van een Verlaat Verdriet-er al dood.

Verliesangst zorgt ervoor dat Verlaat Verdriet-ers alles onder controle proberen te houden. Ze kunnen in hun controle-dwang zeer rigide zijn, dat zal je waarschijnlijk met enige regelmaat ondervinden.

Verlaat Verdriet-ers kunnen – schijnbaar ‘zomaar’, zonder voor andere mensen zichtbare aanleiding – totaal in paniek schieten. Daar staat tegenover: als iedereen in paniek is, kan een Verlaat Verdriet-er volkomen rustig blijven. Is dat alles? Dat lossen we wel op!

Onvoorwaardelijk aanwezig mogen zijn, de vanzelfsprekendheid en de intimiteit van onvoorwaardelijk aanwezig kunnen zijn, verdween voor veel Verlaat Verdriet-ers met de dood van de ouder voorgoed uit hun leven. Hoewel hun verlangen naar intimiteit groot – en soms allesoverheersend – kan zijn, bewaart een Verlaat Verdriet-er vaak grote afstand. Iemand heel dichtbij laten komen: hoe moet je dat doen als het al zo lang niet meer deel uit maakt van je leven?

Overleven in plaats van leven – en dat is wat veel Verlaat Verdriet-ers nog steeds doen – veroorzaakt voor een groot aantal van hen gezondheidsproblemen. Migraine, ME/CVS, rugklachten, maar ook depressiviteit komen bij veel Verlaat Verdriet-ers voor.