Dat zou ik toch niet meer doen? Ik zou toch mezelf niet zo meer slaan?
Herken je dat bij jezelf? Er loopt iets mis. Onmiddellijk sta je helemaal in het gevoel: dat ligt aan mij. Het is mijn schuld. Ik heb iets fout gedaan. Herken je dat? Onmiddellijk kwaad worden op jezelf. Woedend. Jezelf slaan. ‘Wat een sukkel ben ik toch.’ Echt. Ik dacht dat ik die gewoonte allang achter me had gelaten. Tot vanochtend.
Wat er gebeurde
Anderhalve week geleden maakte ik de kwartaalaangifte voor de BTW klaar. Op tijd. Klaargemaakt voor verzending naar mijn administratiekantoor. Nog even naar de post. Aantekenen. Trots op mezelf was ik. Eindelijk een keer ruim voor de eindstreep. Ik liet dat weten ook. ‘Let op!’ mailde ik. ‘Mijn administratie komt eraan. Deze keer voor de verandering eens riant op tijd.’ Vier dagen later krijg ik bericht terug. ‘Niks ontvangen.’ ‘Kan niet’ mailde ik op mijn beurt terug. ‘Aangetekend verzonden. Moet bij jullie zijn.’
Wat er niet gebeurde
Een week later opnieuw mail. ‘Hele kantoor afgezocht. Niks gevonden.’ Ik ben perplex. Dit kan niet waar zijn. Wat heb ik fout gedaan? Ik voel de kwaadheid in me opborrelen. Wat nu weer, sukkel die je bent. Ik been naar het ‘postkantoortje’. ‘U moet Post.NL bellen. Wij kunnen niks voor u doen. Hier is het weggegaan.’ Nog kwaaier been ik terug naar huis. Waarom kom ik hier toch altijd weer in terecht. Waarom lopen dit soort dingen zo vaak mis bij mij. En waarom ben ik toch zo’n uilskuiken dat altijd weer wordt afgerekend op haar eigen slordigheden. Waarom ben ik toch zo slordig. Zo gehaast. (nu hoor ik geloof ik een stem op de achtergrond. Herken ik de stem van mijn vader, die al langer dan de helft van mijn leven dood is?).
Sla jezelf toch niet zo
Ik kijk op de site van Post.NL. Track en Trace. Lees een raar en onwaarschijnlijk verhaal. Wat heb ik in ’s hemels naam allemaal fout gedaan? Nog steeds denk ik dat het aan mij ligt. Dan bel ik Post.NL. Ooit gedaan? Niet goed voor je humeur. Hoewel deze keer…. Al bellend met een mevrouw (die vast duizend keer per minuut telefoontjes als de mijne krijgt en ’s ochtend om tien uur al helemaal murw is) wordt me duidelijk: dit ligt niet aan mij. Dit ligt echt niet aan mij. Lang verhaal kort: het is goed gekomen met de envelop. Hij is gevonden.
Pfff – heb ik nu even tijd om naar mezelf te kijken. Het ligt niet altijd aan mij. Ik zou dat toch niet meer doen? Ik zou toch mezelf niet meer zo slaan? Nergens voor nodig! Goed er weer eens aan herinnerd te worden dat sommige gewoontes hardnekkig kunnen zijn. Erg hardnekkig. Ook al denk je dat ze achter je liggen. Goed om weer eens helemaal te beseffen: dat zou je toch niet meer doen? Wees zacht voor jezelf. Sla jezelf niet zo.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Verlaat Verdriet, vaderskind, moederskind - 3 mei 2024
- Norah Fischer: voorstelling De Sprong - 3 mei 2024
- Vijfentwintig jaar waarde van ervaringsdeskundige - 1 mei 2024