Altijd weer hoor ik het van Verlaat Verdriet-ers. Het verlangen er nu maar eens vanaf te zijn. Het nu maar eens achter zich gelaten te hebben. Om dan, na verloop van tijd, weer te constateren ‘Het zit er nog steeds. Het is nog steeds niet over’. Wat een teleurstelling.
Achter je laten
Decennia lang zijn we opgevoed met het idee dat je een verlies moet verwerken. Een plekje moet geven. Los moet laten. Achter je moet laten. Verder te moeten met je leven.
Dat deze manier van denken niet klopt, daar komen we langzaam maar zeker achter. Hoe funest deze manier van denken is geweest (en is!) voor Verlaat Verdriet: dat wordt nog steeds niet gezien. Laat staan onderkend. Laat staan erkend. Dat kinderen in hun jeugd de dood van hun ouder(s) zouden kunnen verwerken zegt meer over de manier van denken van wetenschappers, dan over de ervaringen van Verlaat Verdriet-ers.
Helen
Altijd weer vertel ik Verlaat Verdriet-ers die teleurgesteld zijn omdat het nog steeds niet over is, dat de ruptuur van toen – het trauma – heling nodig heeft. Dat een verlaat rouwproces niet alleen gaat over verdriet om je overleden ouder, maar ook gaat over wie je bent geworden. Gaat over rouw om het leven dat je niet hebt gehad (je leven met je ouder). Over rouw om het leven dat je wel hebt gehad (je leven zonder je ouder).
Delen
Helen gaat over genezen. Genezen van de wond. Helen heeft tijd nodig. Liefde. Dat doe je door aandacht te besteden aan het verlies van toen als het weer opspeelt. Woorden te geven aan gevoelens. Woorden te delen. Gevoelens te delen. Met mensen die jou begrijpen. Met mensen die jij begrijpt. Mensen met wie je kunt huilen. Mensen met wie je kunt lachen. Met ervaringsgenoten.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Verdriet verwerken en verlies verwerken - 2 oktober 2025
- Verlaat Verdriet: eye-openers voor hulpverleners - 30 september 2025
- Verlaat Verdriet en verlate rouw onderbrengen in opleidingspogramma’s - 27 september 2025