Tombaroli
Tombaroli noemen ze zichzelf. En ze zijn er trots op. Trots op het vak van grafrover. Mannen zijn het, en een enkele vrouw. Die de armoede in hun bestaan proberen op te lossen met het openbreken, en het leegroven van Etruskische graven in de buurt van hun dorp. Grafrovers die niet alleen graven schenden, en beroven van geschenken die de doden mee hebben gekregen, maar ook de heiligheid van de eeuwige grafrust.
La Chimera
Donderdagochtend vroeg in de ochtend. Ik lees een recensie in de krant over La Chimena. Film van de Italiaanse cineaste Alice Rohrwacher. Ik word getroffen door de parallellen die ik zie tussen deze film en verlate rouwprocessen. Een film over heden en verleden. Over verleden en heden. Gelaagdheid. Verwikkelingen en verstrikkingen. Graven in het verleden. Dood, verlies en rouw. Tijd, plaats en cultuur. Onmiddellijk weet ik het. Deze film moet ik zien. En wel nu. Meteen. ‘Martine, La Chimera. Heb je zin, tijd en gelegenheid om vanavond mee te gaan? ‘Dat heb ik.’ appt Martine terug. ‘Ik ga met je mee.’ En daar zitten we diezelfde avond. Twee Verlaat Verdriet-ers kijken naar de meest bijzondere film die ik in jaren heb gezien.
Graven in het verleden
Wij, Verlaat Verdriet-ers van nu. Geboren en opgegroeid in een tijd waarin alles in het teken heeft gestaan van vooruitgang. Toekomstgericht. Zo toekomstgericht dat verleden een zwart gat lijkt te zijn. Verdacht. Zo verdacht dat je je er vooral verre van moet houden. Waar je je vooral niet mee bezig moet houden. En waar je al helemaal niet in moet gaan graven.
Graven in het verleden. Dat is precies wat in deze film wel gebeurt door de Tombaroli, de grafrovers. Graven zonder toestemming van anderen. Verboden. Geschenken opgraven die de doden mee hebben gekregen voor hun zielenheil. Geheimen. Waardevolle kunstschatten. Symbolen uit de tijd en de cultuur van de Etrusken, voor-moeders en voor-vaders van de Tombaroli. In deze film nog altijd zichtbaar in het uiterlijk van de acteurs. Geheimen die de rovers in onze tijd, en in onze cultuur, allang niet meer kunnen doorgronden. Laat staan begrijpen.
Overeenkomsten
Ik zie tal van overeenkomsten met onze verlate rouwprocessen.
- Hoe gevaarlijk is het voor je als je bent opgeroeid in een tijd ‘zonder verleden’, om je in het heden bezig te gaan houden met je verleden;
- Waar in je leven zijn verleden en heden in elkaar verstrikt geraakt;
- Moet je daar iets mee;
- Wil je daar iets mee;
- Wat betekent het om te graven in het verleden, terwijl je geen idee heb wat je dan allemaal naar boven haalt;
- Wil je dat allemaal wel weten;
- Mag je dat allemaal weten?
La Chimera
Wat mij betreft is La Chimera een film met een heel bijzondere lading. Enerzijds het kijkplezier dat deze kleurrijke Italiaanse tragikomedie de kijker biedt. Anderzijds de aanzet tot nadenken over je eigen verlate rouwproces. Dilemma’s waar je voor kunt komen te staan. Uitdagingen die je aangaat. Moed die je op moet brengen om eraan te beginnen. Discipline die je op moet brengen om door te zetten. Opluchting die je voelt als je in beweging komt. Vreugde die het je brengt als je weer bijzondere ontdekkingen hebt gedaan. Over jouw verleden. Jouw heden. En over jouw toekomst.
Wat mij betreft: zelf wil ik deze film nog minstens tien keer zien. Om te genieten van dit schouwspel. En om alle symboliek in deze film die verwijst naar Verlaat Verdriet en verlate rouw te zien en te doorgronden.
Chimaera: betekenis
Wezens uit de Griekse mythologie. Monsterlijk schepsel, samengesteld uit delen van meerdere beesten. Van oorsprong afkomstig uit Anatolië. Het waarnemen van de Chimaera was een voorteken van onweer, schipbreuken en natuurrampen. Ook naar deze betekenis wordt in deze film verwezen. Je kun het zelf zien, en horen!
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025