‘Ik kon mannen niet goed lezen, en dat komt ongetwijfeld omdat ik maar zo kort een vader heb gehad.’
Malou Gorter
Teruggekomen van de weg van liefde in Codiponte ligt er een stapeltje zaterdagse Volkskranten op me te wachten. Dus ook Volkskrant Magazines.
In het Volkskrant Magazine van zaterdag 14 oktober 2023 een interview met actrice Malou Gorter. Malou Gorter (1969) was 7 jaar toen ze haar vader verloor. Het zal mogelijk niet gemakkelijk zijn het interview in z’n geheel nog te pakken te krijgen. Maar een paar Verlaat Verdriet-kenmerken die ik tegenkwam wil ik toch graag hier met je delen.
…….. ‘Het was een wilde scene, die van haar ouders. Hippie-achtig, heel vrij. We hebben een tijdje een jazzcafé gehad……
Prettige herinneringen, die overschaduwd werden door een tragische gebeurtenis: op haar 7de overleed haar vader. ‘Heel plotseling. Het café was net failliet en we waren verhuisd naar een kraakpand met 25 kamers ofzo. We zouden op vakantie gaan, de auto stond al voor de deur, ik dacht dat hij koffers ging inpakken, maar in plaats daarvan liep hij door, naar het ziekenhuis. Daar bleek hij een maagperforatie te hebben, en niet veel later was hij dood.” ……….
………. Wat volgde is mettertijd een rond verhaal geworden. ‘Zoals dat in families gaat. Ik leek op mijn vader, die enthousiast en ondernemend was. Mijn broer leek meer op mijn moeder – een humoristisch mens, maar niet heel vrolijk. Ze adoreerde mijn vader, maar zelf had ze een harde, lichtelijk sombere kant. Dus toen hij er niet meer was, heb ik me kennelijk in mijn hoofd gehaald dat ik zijn rol in het gezin moest overnemen.’ ……………
Je ging het verlies voor anderen compenseren?
………. ‘Ja. Vrolijk doen. De boel gezellig maken. Ik wist ook zeker dat het voor mijn moeder en mijn broer erger was dan voor mij. Dat was gewoon de wáárheid, dacht ik toen. Maar intussen liep ik zelf natuurlijk ook rond met een groot verdriet waarover ik met niemand sprak.’
Ergens in die jaren voelde ze voor het eerst de lokroep van het toneel, tijdens een voorstelling van Hauser Orkater. Alex van Warmerdam zat op een enorme barkruk en zong een zielig liedje over hoe ellendig het leven is. Hij leek héél klein op die kruk, net een jongetje, met een petje op en afhangende schoudertjes. Ik ken die tekst nog steeds uit mijn hoofd: Alles smaakt naar azijn/ Het leven bezorgt mij pijn/ Ik tors de twijfel/ Ik wil gelukkig zijn. Ik was een jaar of 10, 11, en compleet betoverd. Ooooh, dacht ik, dat dit kán! En meteen daarna: dat wil ik ook.’………..
Wat was het dat het zo bijzonder maakte?‘
‘Dat heb ik zelf ook pas veel later begrepen. Het was vormgegeven verdriet, schoonheid vinden in ellende. Ik was een vrolijk kind, maar ik had dus eigenlijk een kutjeugd, want het was niet fijn thuis. We deden het best goed met elkaar, maar er was wel een grondtoon van diepe pijn en verdriet ………..
………………………………………..
Ja, maar ik denk dat huiselijke omstandigheden wel een belangrijke rol spelen.
…………………… ‘Dat is ook waar. En het werkt natuurlijk door. Ik ben nu al jaren samen met mijn vriend Roel, die uit een stabieler gezin komt, maar daarvoor viel ik altijd op moeilijk, onveilige jongens. Ik kon mannen niet goed lezen, en dat komt ongetwijfeld omdat ik maar zo kort een vader heb gehad. Die moet je eerst op een voetstuk plaatsen, dan dondert-ie ervan af en ga jij van: stamp stamp. Maar dat ken ik dus niet.’ ……………….
