Steeds vaker kom ik het tegen in mijn praktijk, de Verlaat Verdriet-ers die zo zijn vastgelopen dat ze geen andere mogelijkheid meer zien dan hulp te zoeken. Verlaat Verdriet-ers die zich onmiddellijk, in het eerste gesprek met de hulpverlener, niet gehoord, niet gezien, niet serieus genomen, afgewezen en gekleineerd voelen (terwijl de hulpverlener naar alle waarschijnlijkheid de bedoeling heeft gehad de hulpvrager juist een hart onder de riem te steken). Zo ook S. Enkele maanden geleden nam ze contact met me op. S., nu midden 20, verloor als kind haar beide ouders. Ze heeft gevochten als een leeuw om zich staande te houden, en zo goed en zo kwaad als dat ging haar opleiding af te maken. In het eerste jaar van haar studie begon haar lijf te protesteren. Kleine en grotere ongelukjes ‘overkwamen’ haar, ze ontwikkelde zware migraine. Ook psychisch kreeg ze steeds meer klachten. Studeren lukte niet meer. Ze besloot zich aan te melden voor hulp.
Je hebt het tot nu toe prima gered
Zo kwam S. bij een psychiater terecht. Hij hoorde haar aan. Zijn conclusie deelde hij haar al snel aan haar mee: ‘Je hebt je tot nu toe prima gered. Er is niets met je aan de hand’. Volkomen beduusd verliet ze de praktijkruimte. ‘Dan zal ik wel gek zijn’, bedacht ze en probeerde haar leven zoals het was geweest voor ze vastliep weer op te pakken. Dat mislukte volkomen, maar hulp vragen: dat durfde ze eigenlijk niet meer. De reactie van de psychiater was als een koude afwijzing bij haar binnen gekomen. Uiteindelijk, na een zoektocht op het web vond ze mij. En nam, gelukkig, contact met me op.
Sterk en volwassen
‘Ik zie een sterke vrouw tegenover me zitten, die het verlies van haar vader heel volwassen heeft verwerkt’, zegt de huisarts tegen M. M, eind 20, verloor op haar 15e haar vader. Ze had zich bij de huisarts gemeld omdat ze vast was gelopen. Ook zij ging naar de huisarts omdat ze voelde dat dringend hulp nodig had om niet te verzanden en nog verder vast te komen zitten. Ook M. voelde zich niet gehoord, niet gezien en niet serieus genomen door de huisarts. ‘Als er nog eens iets is, mag je terugkomen, hoor’, zei de huisarts bij het afscheid. Desondanks voelde M. zich afgewezen. Geraakt op één van de meest kwetsbare Verlaat Verdriet-gebieden: je afgewezen voelen. Ook zij durft niet opnieuw naar de huisarts te gaan. Bang dat ze weer afgewezen zal worden.
Ervaringen
Ken je deze of een soortgelijke ervaring? Je kunt reageren via deze blog, of, als je dat prettiger vindt direct naar mij: .
Ervaringen zijn welkom en helpen ons met deze ervaringen iets te doen.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Herinneringsboeken gratis te downloaden - 1 maart 2025
- Simon zonder zonder: Willem Asman - 28 februari 2025
- Wij van Kenniscentrum Verlaat Verdriet - 28 februari 2025