…………..waarin wij ons één voelden in ons verlangen de Waarheid te dienen door de Rede en de mensheid door de Liefde
Zelf was ik er niet bij als kind, bij de crematie van mijn moeder. Zelf heb ik de woorden die ‘oom’ Gerard toen sprak niet uit horen spreken. Maar ik wist dat ze er nog waren, deze woorden. Dat ze ergens in een kast in mijn huis moesten liggen. Maar ik bleef uit de buurt van de woorden. Lezen kon ik ze niet.
Liefde: dat ging over mijn moeder. Niet over mij. Zeker niet in de tijd dat mijn eigen Verlaat Verdriet nog onaanraakbaar was.
Te groot. Te veel. Te pijnlijk.
Teveel boosheid in mij. Teveel eenzamheid. Teveel verdriet. Teveel angst. Teveel wrok.
Mijn eigen Verlaat Verdriet-proces
Mijn eigen Verlaat Verdriet-proces hielp me.
Langzaam, maar zeker ontdooiden mijn bevroren gevoelens.
Langzaam, maar zeker kroop ik uit mijn ‘veilige’ schulp.
Langzaam, maar zeker durfde ik me meer en meer aan de wereld te vertonen.
Langzaam, maar zeker begon ik weer een verbinding met mijn moeder te voelen.
De verbinding met mijn moeder, die ik totaal was kwijtgeraakt.
Mijn Verlaat Verdriet-werk
Ook door mijn Verlaat Verdriet-werk kon ik mij steeds meer verbinden met Liefde. Liefde die ik ook had. Liefde die ik (misschien?) van mijn moeder had geëerfd.
Mijn Liefde had weer een doel.
Mijn Liefde kon weer gaan stromen.
De langste weg
‘De langste weg die je kunt afleggen is de weg van je hoofd naar je hart’ hoor je wel eens zeggen.
Er is nog een lange weg. Namelijk de weg naar dat wat eigenlijk heel voor de hand liggend is.
Vanochtend in alle vroegte kwam ik aan het einde van zo’n lange weg. Ik zag de titel van mijn werk voor de toekomst: het ontwikkelen en in de wereld zetten van het Ruptuur Herstel Programma.
Ruptuur Herstel Programma
Op z’n Nederlands: RHP.
Aan het werk ermee!
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- De mythe van veerkracht, en wetenschappelijk onderzoek - 15 september 2024
- Gedicht van Wislawa Szymborska: Grote pret - 11 september 2024
- Kennismaken met Casa Matilde - 9 september 2024