Van klinische distantie naar menselijke nabijheid
Stelt u zich eens voor dat u samen met twee vrienden een trektocht maakt door een onbekend bergachtig terrein. Naast u loopt een ervaren klimmer als gids. Iemand die de bergen goed kent. En, minstens even belangrijk, iemand die weet wat het betekent om aan zo’n avontuur te beginnen. U bent zenuwachtig, maar vindt het tegelijkertijd fantastisch. Uw vrienden en u voelen zich veilig. Want de gids is op de hoogte van alle technische aspecten van de onderneming. Hij beseft terdege wat zo’n tocht voor ieder van u betekent. U bent bezig een bocht om te gaan op een bijzonder, lastig stuk van de berg en plotseling verdwijnt de gids. Dan kijkt U uw vrienden aan. Maar er is niemand om u te helpen op dit uiterst lastige traject. U wordt overweldigd door een gevoel van complete verbijstering en eenzaamheid.
Uit: Maxine Harris. Een verlies voor altijd (1997)
In het allereerste begin van mijn Verlaat Verdriet-werk voelde ik blijdschap. Vreugde. Opluchting. Stichting Achter de Regenboog werd opgericht. (Professionele) belangstelling voor kinderen, verlies en rouw ontstond. Raken we eindelijk verlost van oude ideeën dat kinderen niet kunnen rouwen? Dat gaat de goede kant op! Wat een opsteker in die eerste jaren van mijn Verlaat Verdriet-werk. Eindelijk kunnen we elkaar de hand reiken. De kinderen die hun ouder(s) zijn verloren. En wij, de volwassenen geworden kinderen die in hun jeugd hun ouder(s) verloren. De kloof overbrugd. Wat een mooi perspectief.
Klinische distantie
Meten is weten. De maakbaarheid. De klinische distantie van statistieken als nieuwe werkelijkheid. Kennis uit empirie niet meer in tel. Naar de achtergrond verdwenen. De mensen en hun verhalen steeds meer onzichtbaar. Een blinde vlek. Verlaat Verdriet, de gevolgen van jong ouderverlies is non-existent geworden. Hooguit een optelsom van falen.
Kloof
De oude aanname dat kinderen niet zouden kunnen rouwen heeft plaats gemaakt voor de even rigide aanname dat kinderen de dood van hun ouder tijdens hun jeugd zouden kunnen verwerken. Wij zijn elkaar kwijtgeraakt, de kinderen van toen en de volwassenen van nu. In plaats van dat de kloof is overbrugd heeft de kloof zich verbreed. Ten koste van de mensen die zo’n grote behoefte hebben zich gezien te voelen. Gehoord. Aan het mogen delen van hun verhaal. Hun verlies-ervaringen te kunnen delen. Juist zij staan in de kilte van de klinische distantie. Verlaat Verdriet-ers. Wat een kou!
Lees meer
#verlaatverdriet #verlaterouw #symposiumvoorhulpverleners #symposiumteruggaanomverdertekunnen #teruggaanomverdertekunnen #kenniscentrumverlaatverdriet
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Een kleinigheidje dat geen kleinigheidje is - 17 februari 2025
- Verlaat Verdriet; verbinden, vertrouwen, en verdergaan - 16 februari 2025
- Vera heeft ontdekt dat ze wél gewenst was - 16 februari 2025