Afgelopen week had ik een gesprek met een Verlaat Verdriet-ster. Nu 79 jaar, 1 jaar toen ze haar vader verloor. Enig kind van haar vader, die voor zijn 30e overleed. Vermoord.
Weggevoerd en vermoord
Haar vader werd al vroeg in de oorlog weggevoerd naar een concentratiekamp in Noord Duitsland. Niet veel later is hij daar vermoord. Zijn verzetsdaden voerde hij in alle stilte uit, vooral in zijn eentje. Hij werd verraden door een collega. Opgepakt. Weggevoerd. Ze heeft haar vader nooit kunnen leren kennen. En hij haar niet.
Woedend
Ik vertel haar tijdens het gesprek over Verlaat Verdriet-ers die hun ouder hebben verloren in oorlogstijd. Eén van de deelneemsters in een workshop van lang geleden, dochter van een vader die om zijn verzetsdaden werd gefusilleerd, schreeuwde het in de workshop uit. ‘Ik ben zo woedend op mijn vader. Waarom moest hij zo nodig de held uithangen. Hij had ons. Hij had zijn vrouw. Waren wij niet belangrijk genoeg?’
Opgelucht en blij
Vandaag belt de Verlaat Verdriet-ster die ik een paar dagen geleden sprak me op. ‘Ik voelde al een tijd dat er iets broeide’ vertelt ze me. ‘Begreep langzamerhand ook wel wat er waarschijnlijk aan de hand zou zijn met me. Maar ik heb mezelf altijd verboden kwaad te zijn op hem. Want hoe kan je woedend zijn op iemand die zijn leven heeft gegeven voor een hoger doel.’
Wat ben ik blij dat ik met jou heb kunnen praten.
Eindelijk durf ik te voelen hoe woedend ik ben.
Wat ben ik opgelucht!
Wat ben ik blij!
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Verdriet verwerken en verlies verwerken - 2 oktober 2025
- Verlaat Verdriet: eye-openers voor hulpverleners - 30 september 2025
- Verlaat Verdriet en verlate rouw onderbrengen in opleidingspogramma’s - 27 september 2025