Stapelingen van beschadigingen
Kun je ooit nog geloven dat de dingen ook goed kunnen gaan?
In Stapelingen I schreef ik over beschadigingen die Verlaat Verdriet-ers kunnen hebben opgelopen in hun jeugd. In de tijd voordat hun ouder overleed.
In Stapelingen II schreef ik over beschadigingen die Verlaat Verdriet-ers kunnen hebben opgelopen als gevolg van het onomkeerbare verlies van hun ouder.
In Stapelingen III wil ik het hebben over beschadigingen die Verlaat Verdriet-ers kunnen hebben opgelopen in hun leven als volwassene.
Lot
Als gevolg van het vroege – onomkeerbare – verlies van je ouder, ben je mogelijk als Verlaat Verdriet-er, net als heel veel andere Verlaat Verdriet-ers, kwetsbaar geworden voor invloeden op je leven die van buitenaf komen. (Let bijvoorbeeld maar eens op hoeveel Verlaat Verdriet-ers een altijd aanwezig systeem van controle hebben ontwikkeld!)
Verlies dus door dood.
Door een invloed van buitenaf die je niet onder controle had.
Een gebeurtenis die je niet kon voorkomen.
Die levensveranderende invloed van buitenaf heeft Verlaat Verdriet-ers kwetsbaar gemaakt voor invloeden van buitenaf.
Kwetsbaar voor je lot dus.
Kun je ooit nog geloven dat de dingen ook goed kunnen gaan, als je zo vroeg in je leven hebt meegemaakt dat de dingen niet goed gingen?
Definitief niet goed?
Ziekte
Ervaringen in je leven na het verlies van je ouder, in je kindertijd en in je leven als volwassene, stapelen op eerdere (verlies)ervaringen in je leven. Zowel op de ervaringen zelf, als op de overlevingspatronen die je hebt ontwikkeld.
In Stapelingen III wil ik het hebben over vervolgstapelingen in je leven als volwassene als gevolg van ziekte.
Van ingrijpende ziekte.
Van levensveranderde ziekte.
Ziekte die opnieuw diep ingrijpt in je leven.
Die jou als mens – opnieuw – uit balans brengt.
Die opnieuw een aanslag betekent op je overleefkracht(en).
Overleven
Opnieuw word je geconfronteerd met de eindigheid van het leven.
Opnieuw moet je overleefkracht op alle mogelijke manieren in jezelf vinden.
Opnieuw steken ze de kop op:
oude pijn;
oud verdriet;
oude wanhoop.
Het vroege verlies van je ouder lijkt weer helemaal aanwezig te zijn in je leven.
‘Nee toch, niet weer.’ denken (zeggen) mensen in je omgeving. ‘Dat hadden we toch al gehad?’
Overlevingspatronen die je had ontwikkeld – zowel de negatieve als de positieve – werken niet meer.
Overleven is slopend voor je lijf. En voor je psyche.
Je brengt het eigenlijk niet meer op.
Waar moet je nog vertrouwen vandaan halen?
Overleefkracht
‘Je moet het accepteren.’
Het is zo gemakkelijk gezegd (tegen andere mensen) ‘Je moet het accepteren’.
Maar doe het maar eens! Sta maar eens voor deze taak!
Tegen deze Verlaat Verdriet-ers wil ik – nogmaals – zeggen: ‘Volwassenen die als kind een ouder hebben verloren, hebben aangetoond dat ze onder moeilijke omstandigheden groot hebben kunnen worden!’
Die overleefkracht heb je in je!
Ook al lijkt die kracht vaak heel ver weg te zijn:
die overleefkracht heb je.
Ook jij!
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Je een keer gehoord, gezien en begrepen voelen - 12 april 2024
- Het heeft mijn leven veranderd - 11 april 2024
- L’arte di arrangiarsi – ooit van gehoord? - 11 april 2024