Vandaag krijg ik m n prothese aangemeten. Wel spannend. Tot nu toe heb ik weinig last van de aanblik van de lege plek. Hoewel – soms ineens – als ik langs de spiegel loop, kijk ik verbaasd nog eens: wat is er nou toch aan de hand met me? Het went nooit, vertellen twee ervaren vriendinnen me. Maar het is nu eenmaal zo. Ja.
De protese krijg ik aangemeten bij De Berenkuijl, bij Wouter Hoelen. Jeanie helpt me. We kennen elkaar al heel wat jaren. Twee jaar geleden, toen ik een nieuwe BH bij haar kocht, riep ik nog stoer: nee joh, die van mij zit er nog gewoon aan. Nu niet meer, dus. Jeanie zoekt en vindt een passende protese. Ik stop hem in mijn BH. en loop ermee weg alsof ik dat al jaren doe. Dan moet ik voor behandeling naar Wouter zelf. De wond is goed genezen, maar het lidteken krijgt wel een hele lelijke plek. Je kunt zien dat daar het lidteken van de operatie van vijftien jaar geleden zit. En dat daar is bestraald. Op die plaats verkleeft het lidteken. Lelijk, maar ook op een vervelende manier gevoelig. Alleen: al sinds de operatie van vijftien jaar geleden is dat hele gebied – schouder, arm, borst een pijnlijk gebied waar altijd wel wat is. Ik ben er dus zo aan gewend dat ik het niet steeds registreer. Maar het is er wel. Het lidteken trekt en is daardoor pijnlijk. Ik hoop dat daar nog wat aan te doen valt
Eens per week, anderhalve week, ga ik naar het ziekenhuis. Dan wordt er punctie gedaan om het vocht in de wond weg te halen. Gaat dat nou weer net zo n langdurige geschiedenis worden als vijftien jaar geleden? Ik baal ervan, hoewel ik me steeds heel goed behandeld voel.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025