In de ochtend van deze dag wacht ik mijn beurt af op de röntgenafdeling voor de mammografie. Niks bijzonders aan de hand. De mammografie wordt gemaakt en dan moet ik op de gang wachten of er meer nodig is dan alleen die mammografie. Ik wacht rustig af op die gang. Met mij niets bijzonders aan de hand. Verschrompelde melkkliertjes. Nou ja: dat kan toch op mijn leeftijd en met het bestralingsverleden van vijftien jaar terug? Het wachten duurt lang en roept wel associaties op met vroegere ervaring. Wachten. Wachten. Wachten. Dan word ik binnen geroepen. De mammografie geeft aanleiding voor een echo. Nou ja: beter goed gecontroleerd dan half. De dokter zoekt en zoekt, maar zegt niet veel. Dan zegt hij: ik ga een punctie doen, voor de zekerheid. Ook goed.
Ik krijg een afspraak voor de uitslag op donderdag 10 maart. Als ik drie kwartier later het ziekenhuis uitloop is er toch ineens heel veel veranderd. Moet ik nou weer? Dat kan toch niet waar zijn?
Thuisgekomenkijk ik in mijn agenda. Ik zie meteen dat op die dag een workshop start. En, heel ongewoon: ik heb twee workshops vlak achter elkaar gepland. De eerste start op donderdag en loopt door tot zaterdagmiddag, de tweede start op zondagavond en loopt door tot dinsdagnamiddag.
Ik heb even bedenktijd nodig. De workshops wil ik het liefst door laten gaan. De deelnemers hebben zich al een tijd geleden aangmeld. Het is tijd dat ze de workshp ook echt kunnen gaan doen. Een iemand heeft me net deze week in paniek opgebeld. Ik zie dat je een workshop hebt staan en ik moet. Ik moet nu echt. Ik heb het zo lang uitgesteld, maar als ik nu niet iets doe loopt mijn huwelijk op de klippen.
Als er met mij niets aan de hand is, is er geen reden om deze beide workshops niet door te laten gaan. Is het wel foute boel, dan kan ik deze workshops niet begeleiden. Ik weet te goed wat er, van binnen, allemaal met je gebeurt. Hoe je van het ene moment op het andere moment een ander soort leven indondert. Als ik de kwaliteit die ik heb – me af stemmen op wat er nodig is in een workshop – niet ten volle kan benutten omdat ik teveel op mijzelf gericht ben, kan ik geen goede workshop bieden en dat is noch voor de deelnemers, noch voor mij goed. Ik leg mijn dilemma voor aan Els. Gelukkig pakt zij meteen haar agenda en zegt: ik kom je assisteren in de tweede workshop. Wat een opluchting! Wat een bereidwilligheid van Els!
Ik bel het ziekenhuis en zeg dat ik, in verband met werk, de afspraak van de uitslag wil verzetten. Degene die ik aan de telefoon heb sputtert tegen: werk kan toch niet belangrijker zijn dan gezondheid. Maar ik weet het zeker en de afspraak wordt verzet naar 17 maart. Voor mij voelt dat helemaal goed. Ik lig er niet van wakker. Ik kan het goed parkeren en ben eigenlijk niet eens heel erg bezorgd. Ik ben toch helemaal niet aan de beurt voor nog een rondje kanker?
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Verlaat Verdriet, vaderskind, moederskind - 3 mei 2024
- Norah Fischer: voorstelling De Sprong - 3 mei 2024
- Vijfentwintig jaar waarde van ervaringsdeskundige - 1 mei 2024