Aan het einde van de middag zijn mijn partner M. en ik op de motor teruggereisd naar Nunspeet. Vrijdag heb ik de derde trainingsdag van de vierde groep van de jaartraining De kunst van het verbinden bij Verlaat Verdriet. Ik wil mijn huis weer een paar dagen bewoond hebben, voor we er aan het werk gaan. Bovendien moet ik terug naar huis om de druk van het eerste deel van de Amor Fati-reeks – Teruggaan, om verder te kunnen, in werking te zetten. Het akkoord voor de drukker moet op z’n laatst op maandag 5 september a.s. de deur uit. Dat moet, als ik de presentatie van het boek op de Ontmoetingsplaats-Ontmoetingsdag plaats wil laten vinden – en dat wil ik absoluut. Voor mijn partner M. zit de vakantie er zo goed als op. Voor mij eigenlijk ook. Alleen: vanaf het moment dat ik op 18 augustus, na de crematie van F. op 16 augustus j.l., terugkwam op Terschelling, is er geen enkele dag geweest waarop ik niet gevoeld heb: als deze dag om is, is er weer een dag minder over van mijn vakantie. Hoe dichterbij de datum van vertrek komt, hoe benauwder ik het krijg. Ik kan nog helemaal niet naar huis. Mijn ziel heeft meer nodig dan vakantie alleen, veel meer. Ik kan het nog niet. Gelukkig raadt een van mijn camping-genoten me aan een hapto-therapeut te zoeken. Wat gek! Zelf raad ik mensen die bij mij een workshop hebben gevolgd nogal eens aan een goede hapto-therapeut te zoeken. Maar als het over mezelf gaat, vergeet ik het gewoon. Dan vind ik dat ik er best zelf uit kan komen. Dat ik het zonder hulp van buitenaf ook wel red. Deze keer weet ik dat dat niet zo is. Ik heb vanaf Terschelling een hapto-therapeute in Nunspeet gevonden. Het duurt nog tot 20 september a.s. voor ik bij haar terecht kan, maar ik kan er vast naar uitkijken. Het lijkt me zo fijn, even iemand die een stukje van de zorg voor mijn ziel met me deelt, of liever nog: van me overneemt. Want ik ben er nog niet, helemaal zelfs nog niet. Mijn incasseringsvermogen is nog steeds teveel kapot. Ik voel dat maar al te goed.
In de loop van de afgelopen week heb ik besloten zo gauw mogelijk, en dat is gelukkig al zaterdag 3 september, terug te gaan naar Terschelling. Want wat ik ook wil gaan doen is, aan de hand van mijn agenda, het hele borstkankertraject 2011 nog eens door me heen te laten gaan, en in de vorm van blogs te beschrijven. Ik ben me ervan bewust dat het op deze wijze schrijven van blogs schrijven-achteraf is, en dat schrijven-achteraf betekent dat er veel van de emoties die ik heb gevoeld verloren zullen gaan. Het betekent tegelijkertijd ook dat ik het hele verhaal nog eens door me heen kan laten gaan. Dat geeft me de gelegenheid hoofd- en bijzaken van elkaar te scheiden en ze de plaats te geven die ze nodig hebben. En daarnaast, als ik het hele verhaal schrijf in de vorm van blogs, is het mogelijk dat degene die ze leest er iets aan heeft, in welke vorm dan ook. Dat geeft mijn plan op nog een andere manier zin. Ik weet wat ik ga doen en het voelt goed om dat te gaan doen. Nu ik weer thuis ben zie ik de trainingsdag van De kunst van het verbinden bij Verlaat Verdriet van vrijdag 2 september a.s. met plezier tegemoet.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Verdriet verwerken en verlies verwerken - 2 oktober 2025
- Verlaat Verdriet: eye-openers voor hulpverleners - 30 september 2025
- Verlaat Verdriet en verlate rouw onderbrengen in opleidingspogramma’s - 27 september 2025