Vorige week deelde ik met jullie mijn ervaring met de film La Chimera. Een film die op een heleboel manieren, en vanuit een heleboel verschillende perspectieven, verrijkend is voor mij. Bijvoorbeeld vanuit het perspectief van Verlaat Verdriet en verlate rouw. Een film die je vooral zelf zou moeten gaan zien om te ervaren op welke manier(en) La Chimera jou aanzet tot denken. En op welke manier(en) deze film jou inspireert. Bijvoorbeeld tot onderzoek naar en in jouw eigen levensgeschiedenis.
Chimera
Eén scene uit La Chimera raakte meteen aan een thema uit mijn eigen verlate rouwproces. Namelijk de vraag: heb je als kind het recht alles te weten over alles uit het leven van je ouder(s)? Ik bedoel de scene waarin de hoofdpersoon de chimera vindt (de hoodpersoon is een tamelijk verlopen en uitgerangeerde Engelse archeoloog, makker/aanvoerder van de Tombaroli, vastgelopen in het rouwproces om de vriendin die kort geleden uit zijn leven verdween). Ze bevinden zich op dat moment in een grote ruimte in een Etruskisch graf, dat ze kort daarvoor hebben opengebroken. De Tombaroli, inclusief de archeoloog, zijn totaal verrast door het vinden van een zo grote schat. De archeoloog voelt, weet en zegt meteen: dit is niet voor mensenogen gemaakt.’
Dit is niet voor mijn ogen bestemd
Op dat moment werd ik zelf geraakt door een ervaring uit mijn eigen verlate rouwproces, in een tijd dat ik nog bezig was mijn eigen levensgeschiedenis te reconstrueren. Ook al wist ik al heel veel: er kon nog steeds iets nieuws bij. Tot de dag waarop ik, via een familielid, een tweetal brieven kreeg. Brieven van mijn vader. Brieven waarin hij tamelijk intieme details beschrijft uit zijn relatie met zijn tweede vrouw. Ik las wat hij toen schreef. En wist meteen: dit had ik niet moeten weten. Dit had ik niet willen weten. Dit is niet bestemd voor mij. Deze brieven zijn niet gemaakt voor mijn ogen.
Tot mij drong als een schok door: NEE. Ik heb niet recht op alles.
Om over na te denken
Kinderen hebben niet het recht om alles te weten over hun ouders. Van hun ouders. Ook niet als die kinderen meer willen weten over ouders die er niet meer zijn. En ook niet als die kinderen volwassen zijn, zoals ik zelf op dat moment allang was. Ik heb de brieven verscheurd en verbrand. En besefte: weer iets geleerd over Verlaat Verdriet en verlate rouw.
Lees de blog
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Narcis, boek van Judith Fanto - 6 december 2025
- Hulpverlening en ervaring ontmoeten elkaar bij symposium - 20 november 2025
- Verdriet verwerken en verlies verwerken - 2 oktober 2025