Een rustig weekend, hoewel ik wel onrust voel over het komende gesprek met de oncoloog. Weet ik het echt allemaal wel zo zeker? Heb ik echt besloten? Wat ben ik blij met het gesprek dat ik op 13 mei met H. heb mogen hebben. Wat heeft het mij veel gebracht dat hij, zowel vanuit aanwezigheid als mens als vanuit zijn deskundigheid als huisarts, naar mij heeft willen en kunnen luisteren. Mij heeft geholpen gedachten onder woorden te brengen en die uit te spreken, zodat ik mijn eigen gedachtegang kon volgen, mijn eigen aarzelingen kon horen en mijn eigen conclusies heb kunnen trekken.
Een paar mensen heb ik verteld over mijn komende afspraak met mijn eigen huisarts over zijn standpunt over euthanasie. Waar ik al een beetje bang voor was gebeurde een paar keer: een aantal van de mensen die ik erover vertelde trok de conclusie dat ik niet meer tot positief denken in staat ben. Dat ik me neerleg bij een naderende dood. Dat ik niet meer bereid ben te vechten (wat dat dan ook maar zou mogen zijn). Ik was erop voorbereid, maar ik vind deze reacties toch elke keer weer lastig. Wat een ingewikkelde kant is dat toch aan de steun van vrienden. Het is zo fijn dat ze er zijn, ik voel me zo gedragen door hun liefde en hun aandacht. Maar o, wat vind ik deze reacties toch lastig om mee om te gaan!
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025