Een paar lege dagen in mijn agenda – om even niet veel te doen. Althans: er valt wel wat te doen, maar daarvoor heb ik wel het een en ander te overwinnen. Ik moet met mijn boek Terugaan, om verder te kunnen aan het werk. Ik moet weer contact opnemen met Marieke, de vormgeefster. Ik moet contact leggen met een drukker. Ik moet zorgen dat het boek op 17 september a.s. beschikbaar is. Ik kan dat niet meer uitstellen. Het moet echt. Maar wat vind ik het vreselijk om weer in de tekst van Teruggaan, om verder te kunnen te duiken. Dat allemaal nog eens door mijn handen te laten gaan. Tekst die al drie jaar grotendeels klaar is. Sta ik er nog wel achter? Kan dat zo in boekvorm gezet worden? Moeten er nog veranderingen komen? Welke veranderingen? Waarom heb ik het mezelf aan gedaan twaalf boeken te gaan schrijven. Al zijn ze allemaal van enigszins bescheiden omvang: het moet wel allemaal geschreven worden. De grafisch vormgeefster moet weer aan het werk. De boekvormgeefster moet weer aan het werk. Ik moet weer aan het werk. Wat is dat toch, deze innerlijke drive, die altijd weer de kop opsteekt en waarschijnlijk pas tevreden is als ik de hele Amor Fati-reeks, in alle twaalf kleuren en met alle twaalf illustraties op de voorzijde, in mijn handen houd. Die drive die dan waarschijnlijk al weer de volgende plannen klaar heeft liggen. Doorgaan? Doodgaan? Daar heb ik helemaal geen tijd voor! Ik voel weer het besluit dat ik ooit als kind heb genomen: ik word 92. Maar ja! Doorgaan dus. Denken. Bellen. Denken. Praten. Denken. Beslissen. Denken. Afspraken maken. En eigenlijk wil ik het niet. Maar aller-eigenlijkst wil ik het wel.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025