Vandaag gewijd aan mijn nieuwe site wwwverlaatverdriet.nu. Juliette is bereid geweest naar Nunspeet te komen, en dat vind ik fijn. Erg fijn zelfs. Ik weet dat ook dat moet, die nieuwe site. Maar o, wat kost het me een moeite. Ik heb de afgelopen maanden zoveel in mijn binnenwereld geleefd – en nu moet ik de buitenwereld weer in. Ik realiseer me dat ik bijna het bestralingstraject van twee jaar geleden (en van vijftien jaar geleden) mis. De bestralingstrajecten gaven me 6,5 week de gelegenheid om me voornamelijk daarmee bezig te houden. Een uur van Nunspeet naar Arnhem, een paar minuten bestraling, een uur terug naar Nunspeet. Alles wat ik daarnaast nog kon en deed was mooi meegenomen. En nu is alles wat ik niet doe zo verschrikkelijk aanwezig. Ik houd mezelf voor dat twee keer kanker in twee jaar niet niks is, en een borstamputatie ook niet. Waar ik ook last van heb, is de euforie van de genezing die zo naar de achtergrond is gegaan. Kon ik me eerst de stappen vooruit registreren en me zo sterk voelen omdat ik zo snel en goed genas, nu is dat allemaal weer veel gewoner geworden. Kon ik tot nu toe mijn verhaal doen als iemand me vroeg: hoe gaat het met je? nu kan dat niet meer zomaar. Iedereen heeft tenslotte haar/zijn verhaal en niet iedereen zit meer te wachten op een uitgebreid kankerverhaal als antwoord op de simpele vraag: hoe gaat het met je? Da’s wel even weer wennen! Al met al voel ik me nog niet heel erg gemotiveerd, of liever gezegd: nog niet zo heel erg in staat om het grote site-verhaal aan te pakken. Daarom ben ik zo blij dat Juliette naar mij toe is gekomen. Da’s toch meer een thuiswedstrijd, zeg maar. Samen komen we weer een eind, al zal er nog wel wat tijd overheen gaan voordat de site er werkelijk is.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Verdriet verwerken en verlies verwerken - 2 oktober 2025
- Verlaat Verdriet: eye-openers voor hulpverleners - 30 september 2025
- Verlaat Verdriet en verlate rouw onderbrengen in opleidingspogramma’s - 27 september 2025