In mijn blog Levenslang gevoelig voor stress (11-10-2021) schrijf ik over levenslange kwetsbaarheid. Ik zit er weer even middenin. Schrijf er over. Praat er over. Nu met wat minder ‘afstand’, dan wanneer het niet direct over mijzelf gaat.
Nu gaat het wel over mijzelf. De reacties die ik krijg gaan dus ook over mij. En dan gebeurt het weer. Ik heb het over ruptuur. Over trauma. Over de impact van het onomkeerbare verlies van je ouder(s) in je kindertijd. De existentiële crisis. De eenzaamheid.
Ja maar……..
Ja maar…….. hoor ik dan.
Andere mensen maken ook trauma’s mee……..
Voor mensen kan het verlies van een ouder een ruptuur zijn, ook al zijn ze op het moment van dat verlies al (ruimschoots) volwassen……..
Andere mensen kunnen ook eenzaam zijn……..
Ook andere mensen kunnen verliesangst in zich meedragen (Verliesangst bij Verlaat Verdriet-ers zie: Rouw kent geen tijd / Hechtingscyclus)……..
Andere mensen maken ook heftige dingen mee…….
Of: vergeet niet wat het je heeft opgeleverd.
Jaaah
Jaaah. Ik weet het. Heus. Ik weet het. En jaaah, ik weet dat het belangrijk is je te realiseren dat je als Verlaat Verdriet-er niet het alleenrecht hebt op leed. Ook niet op het ergste leed.
En jaaah, ik weet dat het vroege verlies van mijn moeder mij ook veel heeft opgeleverd. Bijvoorbeeld: mijn Verlaat Verdriet-werk, waardoor ik nu begrijp wat er in me gaande is – zonder ervan, zoals vroeger, in paniek te raken.
Maar….
Maar…..
Op het moment dat ik me ellendig voel omdat m’n lijf in de stress is, ik geen controle lijk te hebben over wat er met me gebeurt, wil ik me – tenminste voor even – gezien voelen. Gehoord. Erkend.
Niet omdat ik zielig gevonden wil worden. Niet omdat ik om medelijden vraag. Maar omdat ik weet dat het noodzakelijk is om erkenning te ervaren van de impact van jong ouderverlies.
Erkenning
Erkenning is nodig voor heling.
Jezelf erkennen is nodig om op een goeie manier voor jezelf te kunnen zorgen (dus niet: chocola gaan eten. Niet die borrel nemen. Geen chips. Niet die blow gebruiken. Niet de verbinding verbreken).
Zorg voor jezelf is nodig om te kunnen helen.
Niet meer. En niet minder.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025