Mandala’s en fractalen
Ken je het fenomeen van de fractalen? Met name van de fractalen die voorkomen in de natuur? En ken je het fenomeen van de mandala? In beide fenomenen manifesteert zich de harmonie van de natuurlijke ordening. Ze illustreren beiden de natuurlijke behoefte aan ordening – aan harmonie – die wij als mens in ons dragen. Wij. Als mens. Als onderdeel van de natuur.
Fractalen
Mij fascineert het fenomeen van de fractalen al sinds mijn opleiding tot leerkracht beeldende vorming. Soms lijken ze een tijdlang verdwenen te zijn uit mijn bewuste leven. Ze lijken afwezig te zijn in de manier waarop ik kijk naar bloemen. Naar planten. Naar bomen. Dan is kijken weer kijken geworden. In plaats van waarnemen. Van zien. Van voelen. Van ervaren. Maar als ik me weer bewust ben van wat deze fractalen met me doen, dan zijn ze weer helemaal aanwezig. Dan ga ik weer op zoek naar ze. En vind ik ze weer overal.
Mandala’s
In het begin van mijn eigen verlate rouwproces kwam ik in aanraking met het fenomeen van de mandala. De tekenlerares in mij reageerde verheugd. Wat een heerlijke manier om bezig te zijn met passer, driehoek, potlood en kleur. Ik verwelkomde ze in mijn leven. Ging ermee aan de slag in een tijd waarin mijn leven voelde als volkomen zinloos. Als stuurloos. Het werken met mandala’s bracht me vreugde. En plezier. Ze gaven me ankerpunten in een tijd dat ik die heel hard nodig had. Maar er gebeurde ook iets wat ik wel voelde, maar wat ik niet helemaal begreep. Wat wel heel veel deed met mij. Maar wat?
Ook de mandala’s raakten bij mij wat uit beeld. Niet dat ik ze vergat, maar echt aanwezig waren ze niet meer. Andere werkvormen namen hun plaats in. En zo verloor ik ook uit het oog Verlaat Verdriet-ers te inspireren ze te maken.
Heling
Totdat ik in een van de boeken van Deb Dana over de Polyvagaal theorie in de praktijk las over de helende werking van het maken van mandala’s, en van het bewust observeren van fractalen, voor ons centrale zenuwstelsel. Toen begreep ik wat ik eerder voelde, maar niet goed begreep. Sinds ik dat las kondig ik De weg van liefde aan als ‘(schrijf)retraite’. Want in de rust en de stilte van Codiponte, en de liefdevolle gastvrijheid van Maartje en Davide, is zoveel meer helend dan schrijven alleen. Bijvoorbeeld ook in alle tijd en rust met aandacht construeren en kleuren van mandala’s. (Voor de Verlaat Verdriet-ers die zich hebben aangemeld voor De weg van liefde,en die dit lezen: ik neem teken-materialen mee naar Codiponte).
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Verdriet verwerken en verlies verwerken - 2 oktober 2025
- Verlaat Verdriet: eye-openers voor hulpverleners - 30 september 2025
- Verlaat Verdriet en verlate rouw onderbrengen in opleidingspogramma’s - 27 september 2025