Er kwam een moment dat ik merkte dat ik vast zat in mijn leven
Er kwam een moment dat ik merkte dat ik vast zat in mijn leven. Ik kon daar geen kant mee op. Ik deed in mijn leven allerlei dingen waarvan ik vooraf wist dat ik het niet kon. Ik koos voor een opleiding beeldende vorming en ging lesgeven, terwijl ik helemaal niet van lesgeven hield. Ik voelde me de enige tekenlerares in Nederland die niet kan tekenen.
Geen levensdoel
Het was ook niet mijn levensdoel om dat te kunnen, maar wat mijn doel dan wel was, daar had ik geen idee van. En toch heb ik die opleiding gehaald omdat ik mijn hele leven als het ware een omweg heb bewandeld. Wat ik ook ondernam, ik verontschuldigde mezelf bij voorbaat voor het feit dat ik ging falen. Die omweg werd een soort sluiproute. Uiteindelijk heeft me dat heel veel opgeleverd. Maar pas nadat ik me bewust werd wat ik aan het doen was.’
Geen kinderen
Ik heb geen kinderen, dat heb ik niet gedurfd. Ik heb ervaren hoe erg het mis kan gaan, hoe je het niet moet doen. En ik heb ervaren dat mijn oorspronkelijke basis niet uitgewerkt is naar een moment waarop ik mij, in mijn puberteit, heb kunnen verzetten tegen mijn oorspronkelijke opvoeders, mijn moeder en mijn vader. Dat deel van een normale puberteit, de tijd waarin je je afzet tegen je opvoeding en de cultuur waarin je bent opgegroeid. Waarin je leert, om op eigen kracht, met steun van je ouders, je leven op poten te zetten, heb ik niet gehad. Het heeft me, net als zoveel andere mensen die in hun jeugd een ouder of beide ouders hebben verloren, kwetsbaar gemaakt. In veel opzichten te kwetsbaar. Ik wist van heel veel belangrijke zaken in het leven wel hoe het niet moest, maar niet hoe je ze wel kunt doen.
Verantwoordelijkheid nemen
Lijdelijk verzet plegen tegen de gang van zaken, dat kon ik goed. Ik functioneerde als de beste als alles mis leek te gaan en andere mensen niet wisten wat ze moesten doen. Maar verantwoordelijkheid nemen voor een goede gang van zaken? Dan gaf ik liever niet thuis. Want hoe je dat moest doen? Dat wist ik niet. Bovendien wilde ik een kind niet aandoen wat mijzelf was overkomen: opgroeien zonder moeder; een angst die veel vrouwen voelen die jong hun moeder hebben verloren, dat zij dat hun kind ook aan zullen doen. Een vrouw die trouwt met je vader en denkt dat ze je moeder is geworden. Een stiefmoeder die suïcidaal was en mijn aanwezigheid in huis daarvan de schuld gaf. Met aan de andere kant mijn vader die me in een situatie manoeuvreerde en een beroep op me deed met ‘wees maar de verstandigste’. Dat was aan alle kanten vreselijk voor ons allemaal. Inmiddels heb ik zelf ervaren wat het is om een soort stiefmoeder te zijn, vanwege mijn LAT-relatie met een man die vader is. Ik voel dat als een haast onmogelijke opgave die je bijna niet goed kunt doen. Tenzij het geluk aan je zijde is, of je met ongelofelijk veel geduld en offers van alle betrokkenen er in slaagt toch een goede relatie op te bouwen.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025