Ik had het niet willen missen
Voor mijzelf is het inmiddels jaren geleden dat het gebeurde. De dag waarop ik, zomaar ineens, door me heel voelde gaan ‘Ik had het niet willen missen.’ Ehhh, wat had ik niet willen missen?
Verlaat rouw- en veranderproces
Het duurde even voor ik me realiseerde wat ik dan precies niet had willen missen. Want wat ik niet had willen missen was het verlate rouw- en veranderproces waar ik in vele jaren voor die dag doorheen was gegaan. Dat vemaledijde proces. Dat proces dat ik 100.000 x 100.000 keer heb vervloekt. Dat ik heb gehaat. Dat me elke keer als ik dacht ermee klaar te zijn weer naar beneden sleurde. Twee stappen vooruit, drie stappen terug (nou ja: drie? Kan ook best vijf zijn geweest. Of meer.) Dat proces waar maar geen einde aan leek te komen. Dat me keer op keer bang maakte. Boos. Verdrietig. Wanhopig.
Dat me keer op keer naar een einde deed verlangen. Of naar het einde.
Ik lijk wel gek
Van dat proces voelde ik ineens: ‘Ik had het niet willen missen.’
Ik lijk wel gek.
Of misschien ben ik wel gewoon gek geworden.
Contact
In de loop van de vele jaren dat ik mijn Verlaat Verdriet-werk doe (ja zeker, dat doe ik nog steeds. En als het aan mij ligt de komende twintig jaar ook nog) heb ik met veel, heel veel Verlaat Verdriet-ers gewerkt. Met een aantal van hen heb ik door de jaren heen nog steeds goed contact.
Ik had het niet willen missen
En ja: steeds hoor ik het Verlaat Verdriet-ers die hun proces helemaal zijn aangegaan zeggen – vaak met eenzelfde soort verlegen terughoudendheid, maar eigenlijk ook altijd met eenzelfde soort van vurigheid – ‘Ik had het niet willen missen.’
Lees meer
Lees meer over Verlaat Verdriet.
Lees meer over verlate rouw.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Narcis, boek van Judith Fanto - 6 december 2025
- Hulpverlening en ervaring ontmoeten elkaar bij symposium - 20 november 2025
- Verdriet verwerken en verlies verwerken - 2 oktober 2025