‘Er zit een zwart gat in me’
Het is minstens 40 jaar geleden. Ik volgde een opleiding tot Humanistisch Uitvaartbegeleider en moest iets over mezelf vertellen.
Nog nooit had ik iets gezegd over dat zwarte gat. Tegen niemand. Nog nooit had ik het zelfs maar benoemd. Ineens was het er. Daar. Op dat moment werd ik me er volledig van bewust: er zit een zwart gat in me.
Het zwarte gat
De begeleidster van de cursus vroeg door. Ik vertelde dat ik jong mijn moeder was verloren. Ook een thema waar ik eigenlijk nooit over sprak. Althans niet over wat het voor mij betekende. Met niemand. ‘Wat apart’ reageerde ze. ”Het zwarte gat’: dat heb ik eerder horen zeggen door andere vrouwen die jong hun moeder waren verloren.’
Bijeenkomst
Op dat moment kende ze een paar andere vrouwen met deze ervaring. ‘Zullen we een keer een dag bij elkaar komen om het hier over te hebben? Kan bij mij thuis. Ik doe dit graag voor jullie, want het fascineert mij ook.’ Zo gezegd, zo gedaan. Wat een bijzondere dag. Voor het eerst van mijn leven ontmoette ik bewust andere vrouwen die jong hun moeder waren verloren. Die dat verlies – en de gevolgen van dat verlies – net als ik ervaarden als ‘een zwart gat.’
Die dag
Mijn bewustwording van het zwarte gat, en de impact die dat niet alleen op mij had maar dus ook op andere vrouwen die hun moeder jong verloren – die dag – is het begin geweest van het werk waarvan je kunt zeggen dat het mijn levenswerk is geworden: mijn Verlaat Verdriet-werk. Het zwarte gat heeft zich gevuld met kleur. Met leven.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025