‘Je leeft nu!’ Ik hoor de afkeuring in de stem van de therapeut. Trauma-therapeut, om precies te zijn. (dit vond 20 jaar geleden plaats – even ter mogelijke ontlasting van de therapeut). ‘Als ik wist hoe ik het anders moest doen, zou ik het doen. Meteen. Nu. Geloof me. En graag ook.’
Bron van ellende
‘Ik ben een bron van veel ellende.’ Jaren voor mijn ervaring met de trauma-therapeut volgde ik een intensieve cursus over ‘Overtuigingen’. Hoe overtuigingen je leven vorm geven, om preciezer te zijn. Niet helemaal de goede volgorde, geef ik meteen toe. Wat ik nodig had was aandacht voor het vroege verlies van mijn moeder. Voor mijn verdriet. Niets meer, en niets liever. Wat ik nodig had was dus eigenlijk therapie. Niet een cursus waarmee ik alles wat op angstgevoelens leek op afstand kon (blijven) houden. Waarmee ik gewoon in mijn ‘anti-angst-modus’ kon blijven: met m’n verstand, in plaats van in m’n gevoel. Ik klampte een van de cursusleiders aan, van wie ik hoopte dat hij tenminste mijn verdriet zou willen zien. Zou willen horen. ‘Ga naar buiten, en geniet van je verdriet.’ kreeg ik als antwoord. Verbijsterd hoorde ik hem aan. ‘Zie je wel, ze zijn hier gek.’ Ik wist het. Meteen. En droop af. Teleurgesteld tot in m’n vezels.
Slachtoffer
In de weken na de cursus begon het langzaam tot me door te dringen. Langzaam, maar zeker, begon ik te beseffen wat ik al die jaren had gedaan. Ook al was ik er nog zo van overtuigd dat het niet zo was: ik leefde vanuit mijn gevoel slachtoffer te zijn. Slachtoffer van omstandigheden waar ik niet om had gevraagd – het verlies van mijn moeder (ik had beter kunnen weten, gezien de negatieve oordelen die ik had over ‘slachtofferschap’ – maar dit even terzijde). Ik leefde vanuit gevoelens van machteloosheid. Vanuit angst.
De creërende kracht van angst
Angst was mijn leidraad geworden. ‘Er kan nog een trein komen.’ Altijd voorbereid op het ergste. Altijd er voor zorgen dat ik nooit meer zo geraakt zou kunnen worden. Langzaam besefte ik wat ik deed. Hoe ik vanuit angst mijn leven – en mijn lijf – vorm gaf. De creërende kracht van angst. ‘Als ik doem denk, krijg ik doem.’
Veranderkracht
‘Ik ben een bron van veranderkracht.’ Langzaam, maar zeker, voelde ik hoe een nieuwe overtuiging in mij aan kracht won. Het is niet dat ik van de ene dag in de andere dag in het paradijs terecht was gekomen, maar mijn leven veranderde wel. Ingrijpend. Voorgoed. Ik zette op het meest diepe niveau de stap van overleven naar leven.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025