Het boek waar ik deze week over schreef Een geschiedenis van mijn zenuwen lag binnen 2 dagen in mijn brievenbus. (En is inmiddels ook 2e hands niet meer verkrijgbaar, heb ik me laten vertellen). Uit nieuwsgierigheid kon ik het natuurlijk niet laten alvast een voorproefje te nemen. Op bladzijde 31 lees ik het verhaal van Irene.
Irene
…….. Janet (Pierre Janet, filosoof en neuroloog) vertelt het verhaal van Irene. Een tot armoede vervallen jonge vrouw van twintig, die haar geliefde moeder een langzame, pijnlijke dood door tuberculose zag sterven. Nadat ze wekenlang aan het ziekbed had gezeten, merkte Irene dat haar moeder niet meer ademde. Ze deed een wanhopige poging om haar weer tot leven te wekken. Terwijl ze zo bezig was, viel haar moeders lijk op de vloer. Met inspanning van al haar krachten tilde Irene het lichaam weer op het bed.
Na haar moeders begrafenis begon Irene in trance haar dood te herbeleven. Ze beeldde de gruwelijke dood tot in het kleinste detail uit en vertelde het verhaal telkens weer. Na een dergelijke voorstelling keerde haar normale bewustzijn terug en deed ze alsof en niets was gebeurd. Irenes familie meldde dat het meisje vreemd genoeg niet geraakt leek door het overlijden van haar moeder. Ze scheen het zelfs vergeten te zijn. Zelf toonde Irene zich verbaasd. Ze vroeg wanneer en hoe haar moeder was gestorven. ‘Eén ding begrijp ik niet’ zei ze. ‘Ik heb zoveel van haar gehouden. Waarom ben ik dan niet verdrietiger nu ze dood is? Ik kan niet rouwen. Het lijkt alsof haar afwezigheid niets voor me betekent. Alsof ze op reis is en binnenkort terugkeert.’ ……….
Ik ben benieuwd naar het vervolg van dit boek.
Nog even wachten tot ik over veertien dagen op Terschelling ben.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025