Gisterochtend in mijn blog De weg van liefde: een bijzondere en verruimende weg deelde ik het verhaal met je dat een van de deelnemers gisteren met ons deelde.
Ook een andere deelnemer aan De weg van liefde schreef voor deze samenkom-dag over haar ervaringen. Met de toestemming van ook deze deelnemer deel ik haar woorden graag met jou.
6 maanden geleden, maandag 9 oktober 2023
Aan het einde van de middag lopen Titia en ik door de smalle straatjes van Codiponte, over de brug, richting de Pieve (kerk). In de kerk zaten drie Italianen een lang gebed op te lezen waar ik maar enkele woorden van kon verstaan. ‘Santa Maria, amen’… Later begreep ik dat ze in de stand repeat waren blijven hangen, althans dat maak ik er zelf van. Na hun gebed staken Titia en ik een kaarsje aan. Dat de kaarsjes dicht naast elkaar stonden was fijn.
Heftig bericht
Een gezoem, deze keer geen beestje. Huh ben ik dat? 010-ziekenhuis Rotterdam. Ik had zoiets van: dat komt wel. Een paar tellen later weer. Toch maar even de kerk uit gelopen. De arts. Hij vroeg of het schikte, later kon ik hier wel schrikte van maken. De vraag of ik zat? Nou, nee leunend tegen de Pieve is dat ook oké?
Een levens veranderend binnen slaand bericht. Verlammende stilte in mijzelf. Mijn papa ging dood aan longkanker toen ik veertien jaar was, nooit gerookt, nooit gedronken. Het eerste wat ik dacht: ik heb nooit gerookt, nooit gedronken en heb ook longkanker, net als mijn vader. Ik heb nog maar drie maanden. Een redenering direct uit mijn kind perspectief. Ik ben nu volwassen, het is anders, maar niet minder pijnlijk.
Delen
De uren die volgden, een storm en stroom aan emoties en gedachten van ongeloof. Ik kon het wel uitschreeuwen, een woordeloze stilte sloeg naar binnen. Ik wilde vooral niet dat mijn bericht invloed zou hebben op de week. Niet op de groep, niet op mezelf. Het direct delen van zoiets intens heftigs was iets wat ik niet altijd deed. Maar ik heb ervaren dat het samen zijn in deze groep mij een veilige plek heeft geboden om dit wel te kunnen doen. Ik schrijf het nu op in twee zinnen. Het lijkt zo makkelijk gedaan, maar ik was en ben blij met de ondersteuning die ik van Titia daarin direct kreeg.
Voor mijn gevoel had dit bericht zeker wel invloed, maar stond het niet op de voorgrond. Ik kon het voor mezelf redelijk goed houden binnen de vier muren van mijn slaapkamer. Desalniettemin kwam het daar wel eens buiten als jullie liefdevol vroegen het met mij ging. Een knuffel, een hand op mijn schouder of een lief ingefluisterd woord. Dank jullie wel daarvoor. Titia heeft het naar mij wel eens benoemd dat er op dat moment geen betere plek was met zulke lieve en warme mensen om me heen mijn ‘weg van liefde’ voort te zetten. Daarvoor nogmaals mijn hartelijke dank.
Lees meer
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025