Totale eenzaamheid
‘Ik ga om half negen even weg’ zegt Chris zojuist tegen me terwijl we ons sportrondje op de hometrainer doen. ‘Mijn kleindochter gaat zo dadelijk op schoolreis. Ik ga haar uitzwaaien.’ Al fietsend bekruipt mij een herinnering die ik lang bewust in me heb gedragen. Ik zal een jaar of tien zijn geweest. Kwam terug van schoolreis. De bus stond voor m’n school. We stapten uit. Ik keek rond. Alle kinderen werden opgehaald door hun ouders. Maar ik niet. Ik stond alleen. Tussen al die kinderen. En al die ouders die hun kinderen op kwamen halen. Er zat niets anders op. Ik moest naar huis lopen. Alleen. Natuurlijk kende ik de weg. Die liep ik elke dag, samen met m’n vriendinnetjes.
Ik voel weer de herinnering aan toen. De eenzaamste weg die ik ooit had afgelegd. Thuisgekomen hoorde ik de stem van ‘mijn stiefmoeder’ uit de woonkamer. ‘Je zult wel smerig zijn geworden vandaag.’ Dat was het. Daar, op die dag, begon de eerste bewuste scheiding tussen mij en de wereld om me heen. Vanaf die dag wist ik ‘Ik moet het alleen doen. Er is niemand voor mij.’
Herinnering aan eenzaamheid
Ken jij uit uit jouw jeugd een zelfde soort herinnering? Een eerste bewuste herinnering aan deze totale eenzaamheid? ‘Ik moet het alleen doen. Er is niemand voor mij.’
Gat in je ziel
Lees meer over Verlaat Verdriet-thema’s in Gat in je ziel.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Rien Poortvliet: De kabouter - 30 november 2024
- Liefde voor De weg van liefde - 23 oktober 2024
- Andreas Jonker: En toen vonden ze mijn vader - 27 september 2024