Aan het einde van de middag ga ik nog een paar boodschappen doen in mijn favoriete supermarkt, aan de andere kant van het dorpscentrum. Het is niet overdreven druk in de winkel, maar aan alle kassa’s is een soort van opstopping. Daar is het wel druk, en er hangt een wat geïrriteerde sfeer. Bij elke kassa gaat iets mis. Zelf ga ik bij de kassa staan van mijn favoriete kassamedewerkster. Rond de twintig jaar. Vandaag strak in een grote, paarse hoofddoek. Ziet er weer kunstig uit.
Er wordt iets geroepen tussen verschillende kassamedewerkers. Ik begrijp dat het gaat om een stapel kaarten, die naast de kassa ligt. Die kaarten worden aan de klanten meegegeven. Voor Moederdag. Ik schuif wat op, en kom steeds dichter bij de kaarten. Moederdag. Mijn moeder is al 55 jaar geleden overleden, bedenk ik me. Zal ik het zeggen als ze ook mij zo dadelijk vraagt of ik een kaart wil? ‘Ik geef er wel drie mee’, roept mijn favoriete kassière naar haar collega. ‘Dat mag helemaal niet. Je mag er maar één meegeven’, roept haar manlijke collega terug. ‘Vijf-en-vijftig jaar’, denk ik nog eens. ‘Zal ik? Ga ik het zeggen?’
Ik ben aan de beurt. Reken af met mijn favoriete kassière. ‘Wilt u een kaart?’ zegt ze. ‘Hoeft niet’, zeg ik, ‘mijn moeder is al vijf-en-vijftig jaar dood’. ‘Geeft niet’, zegt ze, ‘dan stuurt u hem gewoon ergens anders naar toe’.
Als ik buiten kom moet ik een beetje lachen. Is het die Moederdag-kaart die je vroeger op school moest maken en die je ‘dan maar voor iemand anders’ moest maken?
Nee, dat is het niet. Maar wat het wel is, weet ik even niet.
Thuisgekomen weet ik het ineens: zou ze me zo oud vinden dat het niet eens in haar op komt dat ik ook een moeder heb gehad?
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Verdriet verwerken en verlies verwerken - 2 oktober 2025
- Verlaat Verdriet: eye-openers voor hulpverleners - 30 september 2025
- Verlaat Verdriet en verlate rouw onderbrengen in opleidingspogramma’s - 27 september 2025