Hoe doe je dat?
Een van de meest ergerlijke clichés uit de wereld die ‘rouwverwerken’ heet, is voor mij lange tijd geweest ‘Je moet het een plekje geven.’ Niemand weet hoe je dat moet doen. Maar iedereen weet dat het moet. ‘Je moet het een plekje geven.’
Hoe dan? Hoe doe je dat als je in je jeugd je ouder(s) verliest? En hoe doe je dat later, als je als volwassene alsnog je verlate rouwproces aangaat?
Een plekje geven
In de loop van mijn Verlaat Verdriet-werk heb ik geleerd ‘het een plekje geven’ op een andere manier te zien. Namelijk als uitnodiging de dood van je ouder, en de gevolgen die dat voor jou heeft gehad, een zichtbare plek te geven in je biografie. In je levensverhaal. In plaats van de dood van je ouder(s) te ontkennen, te negeren of te bagatelliseren zoals je mogelijk een groot deel van je leven hebt gedaan. Woorden leren geven aan het verlies. Wat is er toen gebeurd. Wat betekende dat toen voor mij. En wat betekent dat nu voor me.
Levensverhaal
Het verlies van toen zichtbaar maken in je levensverhaal. Realiteit maken. Dit gaat over mij. Dat is er gebeurd. Dit heeft het met mij gedaan. Dat zijn de moeilijke ervaringen in mijn jeugd. De verdrietige ervaringen. De zwarte. Dit zijn de mooie ervaringen in mijn jeugd. De vreugdevolle ervaringen. De lichte.
De weg naar heling
De weg naar heling gaat voor een Verlaat Verdriet-er in stapjes.
Bijvoorbeeld door het verlies van toen een zichtbare plek te geven in je levensverhaal.
Lees meer
Rouw kent geen tijd
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Verdriet verwerken en verlies verwerken - 2 oktober 2025
- Verlaat Verdriet: eye-openers voor hulpverleners - 30 september 2025
- Verlaat Verdriet en verlate rouw onderbrengen in opleidingspogramma’s - 27 september 2025