Ik maak contact
Ik loop omhoog naar het oude klooster
Ik zie het zonlicht door de bladeren vallen
Plots is mijn vader er ook
Ik loop omhoog naar het oude klooster
Genieten hè Pap
Plots is mijn Papa er ook
Fijn dat ik hier met jou kan lopen
Genieten hè Pap
Wat had ik dit graag vaker met je willen doen
Fijn dat ik hier met jou kan lopen
Het brengt me terug naar die ene keer in Duitsland
Wat had ik dit graag vaker met je willen doen
En wat zie ik je nu, op dit moment
Het brengt me terug naar die ene keer in Duitsland
Zo zal het nooit meer zijn
En wat mis ik je, nu op dit moment
Ik zie het zonlicht door de bladeren vallen
Zo zal het nooit meer zijn
Ik maak contact
Ada de Vette schreef een prachtig gedicht tijdens onze schrijf-retreat De weg van liefde: Van verlaat verdriet naar uitgestelde vreugde. Ada heb ik gevraagd of ik haar blog mag delen – Ada heeft me daarvoor toestemming gegeven. Ik deel haar blog Van verlaat verdriet naar uitgestelde vreugde op deze plaats graag met je.
Van verlaat verdriet naar uitgestelde vreugde
Verlies
Toen ik tien jaar oud was verloor ik mijn vader. Hij overleed op zijn werk aan een acute hartaanval. Deze gebeurtenis heeft veel impact gehad op mijn leven.
Hoe? Dat heb ik lange tijd niet geweten. Er was altijd een gevoel van gemis en eenzaamheid op de achtergrond aanwezig, maar als jong kind leerde ik dat ik door moest gaan, sterk zijn, mijn eigen weg zoeken.
Verdriet
Het verdriet van mij, mijn moeder, broers en zussen was te groot om elkaar tot steun te kunnen zijn. Ik werd een eiland in een onveilige wereld, die elk moment kan instorten. Dat was mij immers eerder overkomen, dus waarom zou ik er op vertrouwen dat het niet nog een keer zou gebeuren.
Doorgaan
Zo voelde het voor mij in ieder geval. En ondertussen ging ik dapper door. Maakte de basisschool af, doorliep de middelbare school, ging studeren, kreeg een baan, een man, twee dochters. Een vervuld bestaan, met hoogte- en dieptepunten, waar toch altijd een grauwe zweem overheen hing. Ik wist het niet. Het verdriet was er altijd, maar ik voelde die nooit echt. Eigenlijk een beetje zoals ik dit stukje geschreven heb. Vlak en grijs.
Verlaat Verdriet
Pas veel later ben ik mijn verdriet gaan voelen. ‘Verlaat verdriet’ wordt het ook wel genoemd. Ik was vastgelopen in mijn opgekropte verdriet en ik was op zoek naar oorzaken. Al googelend kwam ik uit op de website van Titia Liese over verlaat verdriet. Er ging een wereld voor me open. Ik herkende zoveel van de verschijnselen die zij beschreef van mensen die op jonge leeftijd een ouder hadden verloren. Hier begon ook mijn zoektocht naar mijn vader en de band die ik nooit met hem heb opgebouwd. Hij mocht er weer zijn in mijn leven en ik ontdekte dat ik veel met hem gemeen had. Zijn liefde voor de natuur en muziek, zijn vriendelijke aard en loyaliteit, zijn gemoedelijkheid.
Hoe meer ik me met hem verbond, hoe meer ik emotie kon toelaten in mijn leven. Boosheid en verdriet, het mag er weer zijn. Net als genieten van de mooie dingen in het leven.
Codiponte
Tijdens de biografische retreat De weg van liefde met Titia in Codiponte schreef ik een Pantoum. Het was het startpunt van mijn heling en mijn weg van verlaat verdriet naar uitgestelde vreugde. Ik deel hem hier graag.
Lees meer over Ada
The following two tabs change content below.
Titia Liese transformeerde haar eigen vroege verlieservaring naar een doeltreffend en omvangrijk (zelf)hulpaanbod voor volwassenen die in hun jeugd een ouder verloren door overlijden. Ervaringsgenoot, ontwikkelaar, inspirator, counselor, trainer, auteur, uitgever en eigenaar van de website Verlaat Verdriet.NU. Titia Liese: 'Je hebt een leven te winnen!'
