Kinderen horen erbij’ verklaarde mijn orthodox-christelijke buurvrouw stellig. Ik vroeg jaren geleden aan haar waarom ook de allerjongste kinderen 2-maal per zondag meegaan naar de kerk.
Uitvaart
‘Kinderen horen erbij.’ Ik heb het in mijn oren geknoopt. Denk er nog regelmatig aan als ik weer lees of hoor over wat Verlaat Verdriet-ers vertellen over ervaringen in hun kindertijd met de uitvaart van hun ouder. Zeker als het gaat om oudere Verlaat Verdriet-ers, die wel of juist niet aanwezig waren bij de uitvaart. Die soms wel, soms niet, de keuze kregen. Al dan niet mee gaan.
Essentie
Tegenwoordig gaat dat anders. Kinderen worden betrokken bij de uitvaart van hun ouder. Ze maken iets. Mogen de kist beschilderen. Geven een tekening mee. Mogen iets zeggen. Allemaal vormen die betrokkenheid tonen.
Maar de essentie is denk ik toch vooral zoals mijn buurvrouw het indertijd benoemde: ‘Kinderen horen erbij.’
Ik had hier moeten zijn
‘Ik hoop dat ik de kinderen een trauma heb bespaard.’ Zo motiveerde mijn vader lang geleden zijn besluit om ons niet mee te nemen naar de crematieplechtigheid voor mijn moeder.
Dertig jaar later bezocht ik het crematorium waar mijn moeder indertijd werd gecremeerd. Minutenlang heb ik buiten voor de deur van de ingang heen en weer gelopen. Heen en weer. Heen en weer. Geëmotioneerd. Gevoeld: ‘Ik had hier moeten zijn. Toen. Ik had deel moeten zijn van alle verdriet dat hier was om de dood van mijn moeder. Om haar afscheid.’
Kinderen horen erbij
‘Kinderen horen erbij’ zei mijn orthodox-christelijke buurvrouw jaren later tegen me.
Ik wist precies wat ze bedoelde.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025