Een paar dagen geleden stuurde Bert Pekelder mij de blog Unsere Selbstheilung die hij plaatste op zijn site. ‘Wil jij de blog lezen en mij laten weten wat je ervan vindt?’ vroeg Bert me aan de telefoon. Ik las de blog in het Duits, en dacht onmiddellijk: deze blog wil ik graag in het Nederlands vertalen en ook op mijn site plaatsen. Zo gedacht, zo gedaan. Ik vertaalde de blog, legde mijn Nederlandse versie ter autorisatie voor aan Bert. ‘Prachtig vertaald’ appt Bert me zojuist. ‘Kun je zo gebruiken’.
Onze zelfgenezing
Onze zelfgenezing lijkt een verborgen weg in een betoverde wildernis. Het is vergelijkbaar met de weg van Hans en Grietje, de odyssee van Odysseus of met de Liefde met een hoofdletter. Deze omstandigheden verdrijven ons van huis en haard. We weten niet wat we tegen zullen gaan komen. Of, en wanneer, we ooit de uitweg vinden. We weten niet waar dat zal zijn, en of de wereld die we dan tegenkomen nog hetzelfde zal zijn. Maar bovenal weten we niet wie we dan zelf zullen zijn, hoe we dan zullen zijn. En dat beangstigt ons misschien nog wel het meest van alles.
Het onderstaande verhaal suddert al meer dan een half jaar in me. Vandaag wist ik ineens hoe ik het kan vertellen en dat doe ik hiermee.
Pleeggezin
Als het passend is, neem ik in de Verlaat Verdriet-workshops die ik in Duitsland geef de vrijheid om ook mijn eigen ervaringen en problemen in te brengen. Ik ben geen therapeut. Daarom mag ik dat doen, geloof ik. In de workshop van november 2021 gebeurde iets heel onverwachts. Ik vertelde over het pleeggezin waar mijn broertje (14) en ik (16) werden ondergebracht nadat mijn moeder overleed. Deze familie bleek totaal niet geschikt te zijn voor deze ‘onderneming’. Het echtpaar woonde met beide eigen kinderen in een klein rijtjeshuis, en had zelf verstopte psychische problemen. De vader was fanatiek religieus, en zo gebeurde het dat zich na ongeveer twee jaar naast psychisch geweld ook fysiek geweld voor ging doen. De gevolgen hiervan hebben mij altijd heel erg dwars gezeten.
Zelfstandig
Monika, een deelneemster aan de Verlaat Verdriet-workshop die zelf twee jongens heeft geadopteerd, reageerde spontaan en zonder een blad voor de mond te nemen: ‘Oh, zo zou men dat tegenwoordig helemaal niet meer doen. Kinderen in de leeftijd die jullie hadden hebben zich al veel te ver ontwikkeld. Opnemen in een pleeggezin functioneert dan eenvoudigweg niet meer. Tegenwoordig kunnen ze zelfstandig, met begeleiding, wonen.’
Een stortvloed aan mogelijkheden
Dat opende voor mij een stortvloed aan mogelijkheden, gevoelens en beelden en het bood me ook een verklaring voor hoe het was gegaan bij ons. Het was te verwachten geweest. Hoe anders zou mijn leven, en dat van mijn broertje, verlopen kunnen zijn? En hoe anders hadden we ons dan ontwikkeld? Hoe hadden we dan samen onze rouw kunnen verwerken? Hoe?
Alternatief verleden
Kort na deze Verlaat Verdriet-workshop opende zich in mijn fantasie een alternatief verleden. Ik begon een gemeenschappelijke woning in te richten voor mij en mijn broertje Oscar. Ik stelde me dat huis voor. Stelde me voor hoe veilig we daar hadden kunnen zijn. Hoe we daar samen vrij zouden kunnen zijn. Daar met elkaar spraken. Hoe ik Oscar vertelde dat we het samen zouden redden, en ik er altijd voor hem zou zijn. En hij voor mij.
Volwassen persoon
Ik begon, als volwassen persoon, met ons beiden te praten. Me om ons beiden te bekommeren. Het verleden werd bevrijd uit een verstarring, veranderde. En daarmee veranderde ikzelf ook.
In beweging komen
Daar komt bij dat ik, sinds vier maanden, voor het eerst weer alleen woon. Het was me meteen duidelijk dat mijn innerlijke proces zich in de werkelijkheid manifesteerde. Ik begon me om mezelf te bekommeren, waarmee ik in mijn visioen al was begonnen. Ik voelde in mijn lijf hoe oude verstarring in beweging kwam. En dat gebeurt nog steeds.
Peter Levine
Alle soorten van gevoelens dienen zich daarbij met grote heftigheid aan. Ineens ben ik geen observerende buitenstaander meer van mijn visioen, maar bevrijd ik me werkelijk in het donkere woud. Ik probeer mijn weg daar in te vinden en dat doet in golven verschrikkelijk pijn. Een wervelstorm rukt bomen uit. Alles wervelt op. Peter Levine schrijft in zijn boek De tijger ontwaakt hoe belangrijk het is je lijf van binnenuit te voelen en dat helpt echt. Ik jog en zwem meer dan ooit tevoren.
Niet alleen, wel zelf
Langzamerhand verschuift mijn focus op mijn verleden, op waar ik vandaan kom, naar binnen in het woud en naar de stappen die ik in het nu op deze weg zet. Stap voor stap. Vaak is het eigenlijk eerder een woestenij. Een bergtop. Drijfzand. Een fakir-bed. Een schip dat omringd wordt door Sirenen. Ik ben niet alleen, maar deze weg moet ik wel zelf gaan.
Mijn eigen Zelf
Ik word me er pijnlijk van bewust hoe onsamenhangend en onvolledig mijn innerlijke Zelf is. Hoezeer ik het tot nu toe bij anderen heb gezocht. Hoezeer ik op andere mensen heb gebouwd om deze onvolledigheid te compenseren. En vandaag werd het me ineens duidelijk: deze woning die ik voor mij en mijn broer had ingericht, dat ben ik zelf. Dat is eigenlijk mijn eigen Zelf, dat geheeld en volledig wil worden. Ikzelf ben dat huis. Ik ben die wildernis. Ik ben heel benieuwd wat het volgende zal zijn wat ik tegen ga komen.
LEES MEER
- Bert Pekelder
- Bert Pekelder: Unsere Selbstheilung
- Spaete Trauer
- Bert Pekelder, in samen werking met Titia Liese: Ein Loch in meiner Seele
- Peter Levine: De tijger ontwaakt.
- Josef Campbell: De held met de duizend gezichten.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025