Leven
Mijn leven is begonnen als een heel gewoon kinderleven. Gewenst kind, van liefdevolle ouders. Een heel gewoon kinderleven. Tot mijn moeder ziek werd. En twee jaar later overleed. Niets in huis veranderde. Geen stoel was verzet. Geen tafel. Niet één schilderij hing anders. Maar mijn moeder was er niet meer. Ik was 8 jaar.
Van leven naar overleven
Vanaf het moment waarop mijn moeder overleed – of eigenlijk vanaf de tijd dat mijn moeder ziek werd – veranderde mijn leven van leven naar overleven. Ogenschijnlijk ging mijn leven gewoon door. ‘Titia heeft haar eigen leven‘ schreef mijn vader toen ik 10 jaar was. Hij had gelijk. Maar de omvang van zijn gelijk kon hij in de verste verte niet bevroeden.
De volgende vijfendertig jaar stond mijn leven in het teken van overleven. Van mezelf uit alle macht staande te houden. ‘Vanaf mijn 8e jaar heb ik emotioneel voor mezelf gezorgd‘, durfde ik nog niet eens zo heel erg lang geleden voor het eerst uit te spreken.
Zo (over)leefde ik mijn leven. Ten koste van fysieke pijnen. Van altijd moe zijn. Lange periodes van (rand)depressiviteit. Overmatig alcoholgebruik. Suïcide-gedachten. Van angst. Onzekerheid. Van twijfel. Aan alles. Maar nog het meest aan mezelf. Aan mijn recht op bestaan. Geen doel in mijn leven waarmee ik me kon verbinden. Ik deed maar wat. Maar: mijn buitenkant ging door. Ogenschijnlijk functioneerde ik wel.
……………………………………………..
Lees de nieuwe pagina in z’n geheel
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025