HELP! Ik ben dus niet zo uniek!

Gepubliceerd op zondag

‘Ik ben niet de enige.’ Voor veel Verlaat Verdriet-ers is het een opluchting te merken dat ze niet de enige zijn die in hun jeugd hun ouder(s) verloren. En niet de enige die daar nu nog mee worstelen. Ook al besefte je zelf misschien allang dat je (waarschijnlijk) niet de enige was die jong je ouder(s) verloor: ook dan had je mogelijk diep van binnen nog steeds het gevoel dat je toch de enige was. Dat je toch de enige bent.

Eenzaamheid

Voor heel veel Verlaat Verdriet-ers een opluchting. Maar niet voor allemaal. In één van de eerste workshops ooit, een workshop voor dochters zonder moeder, riep een deelneemster op de laatste dag  ‘HELP! Ik ben dus niet zo uniek! Wat een schok voor me, om hier te ontdekken dat ik helemaal niet zo uniek ben als ik altijd heb gedacht. Dat ik helemaal niet zo bijzonder ben’. Ze moest er zelf hartelijk om lachen. Maar de ontdekking deed ook pijn En die pijn kon je ook horen in haar lach. Ineens kon ze het voelen. ‘Er wordt iets van me afgenomen. Iets waar ik goed beschouwd stevig aan was gehecht. Wat me ook heel dierbaar was. Mijn gevoel anders te zijn dan anderen. Een uniek exemplaar te zijn van de menselijke soort.’ Tegelijkertijd besefte ze welk prijskaartje daar altijd aan had gehangen. EENZAAMHEID. Het gevoel er niet bij te horen. Geen deel te zijn van een groter geheel. Geen deelnemer te zijn. Er niet toe te doen. Altijd een buitenstaander.

Overeenkomsten

Haar ontdekking indertijd deed ook iets met mij. Ineens zag ik de overeenkomsten met mijzelf. Hoe ik ook altijd dacht anders te zijn dan anderen. Totdat ik, dankzij mijn jarenlange Verlaat Verdriet-werk, ontdekte dat dit een Verlaat Verdriet-patroon is. Dat wij, Verlaat Verdriet-ers, helemaal niet zo uniek zijn. Integendeel. Dat we heel veel overeenkomsten hebben. Niet alleen als mens, maar ook in de (overlevings-)patronen die we hebben ontwikkeld. Ik ontdekte hoe eenzaam het idee anders te zijn dan anderen – uniek te zijn – je maakt als mens. Als individu. Ik realiseerde me hoe hoog de prijs is van de existentiële eenzaamheid die wij betalen voor onze vermeende uniciteit (en dan bedoel ik hier niet alleen Verlaat Verdriet-ers!).

Identiteit

Wat mij, in de loop van mijn Verlaat Verdriet-werk ook steeds duidelijker is geworden, is de hardnekkigheid van deze patronen. Zoals die gevoelens van anders zijn. Er niet bij te horen. Geen deel te zijn. Een buitenstaander. Gevoelens die zich in de loop van je jeugd – en van je verdere leven – in je hebben vastgehecht in de vorm van hardnekkige overtuigingen. Die deel uit zijn gaan maken van je identiteit. Van wie je bent geworden. Die steviger in je verankerd zijn geraakt naarmate je jonger was toen je je ouder verloor.

Vragen

Durf je het aan in de spiegel te kijken? Je hardop af te vragen:

  • Ben ik echt zo anders?
  • Is mijn verhaal echt zo uniek?
  • Ben ik mijn verhaal?
  • Wil ik voor altijd de tol van eenzaamheid blijven betalen?
  • Durf ik patronen los te laten?
  • Wat heb ik nodig om dit te kunnen veranderen?

Lezen

Teruggaan om verder te kunnen

Zien en horen Rouw kent geen tijd

The following two tabs change content below.
Mijn Twitter profielMijn Facebook profiel

Titia Liese

Titia Liese transformeerde haar eigen vroege verlieservaring naar een doeltreffend en omvangrijk (zelf)hulpaanbod voor volwassenen die in hun jeugd een ouder verloren door overlijden. Ervaringsgenoot, ontwikkelaar, inspirator, counselor, trainer, auteur, uitgever en eigenaar van de website Verlaat Verdriet.NU. Titia Liese: 'Je hebt een leven te winnen!'