Dertig jaar geleden kocht ik in Nunspeet een huis. Het huis waarin ik nu woon & werk. Vierendertig was ik, en alleenstaand. Compleet met keurig leraresseninkomen. Een huis kopen was dus mogelijk. En dat deed ik. Een huis kopen voor mezelf lukte goed. Blij was ik met deze, grote, stap.
De strijd om de vraag of ik het wel of niet aan zou durven een kind te krijgen was op dat moment nog lang niet gestreden. ‘Stel dat ik besluit dat het kan, een kind krijgen. Dat ik het kan, een kind krijgen. Stel dat ik dan doodga, voordat het kind volwassen is. Dan moet dat kind toch geld genoeg hebben om een fatsoenlijke studie te doen.’ De dochter-zonder-moeder-in-mij aan het woord. De dochter-zonder-moeder-in-mij won (zoals zo vaak indertijd, maar da’s een ander verhaal). Ik kocht mijn huis op basis van levensverzekering.
Elk nadeel hep se foordeel
‘In 2014 keert – bij leven en welzijn – de levensverzekering uit’, vertelde de toenmalige bankman me. Het drong wel tot me door, maar: 2014! Da’s over dik honderd jaar. En misschien ben ik dan allang dood.
Zo goed als honderd jaar voorbijgaan, zo gaan ook dertig jaar voorbij. Het werd oktober 2014. Dertig jaar nadat ik mijn huis-op-basis-van-levensverzekering kocht. ‘In de goede tijd afgesloten’ verzekerde de huidige bankman me. En inderdaad: in oktober 2014 ontving ik een groot bedrag op mijn rekening. Groot genoeg om een droom in te lossen: een nieuw huisje op Terschelling. ‘Elk nadeel hep se foordeel.’ Het nadeel: dochter-zonder-moeder-zijn inclusief de grote worsteling van toen: wel kind/geen kind, leverde me dus nu een foordeel op: een nieuw huisje op Terschelling. (Cruijff kan het weten. Hij verloor als kind z’n vader).
Storm, regen & modder
Afgelopen week werd ons nieuwe huisje, een mobil-home, in twee helften naar Terschelling getransporteerd. Over zee, vervolgens nog ruim tien kilometer over de weg op Terschelling en dan nog onze camping op. Het weer had niet slechter kunnen zijn. Storm & regen. En niet zo zuinig ook. Dag in. Dag uit.
Ik was erbij. Helaas niet bij de overtocht, maar een dag later was ik er wel. Genoten heb ik in deze week. Al moet ik bekennen dat dit genieten vooral bestond uit het kijken naar 2, 3, 4 of 5 hard werkende mannen, die in – zo nu & dan vliegende – storm, regen (hoosbuien) & modder twee identieke huisjes (samen met ons kocht een mede-campingeigenaar eenzelfde huisje), dus vier! helften, op hun plaats hesen. En van vier helften twee huisjes maakten.
Nooit te oud om te leren
Beide huisje zijn casco afgeleverd. Wat betekent: niets erin. Geen stroom. Geen gas. Geen wanden (behalve de buitenwanden, die zijn er uiteraard wel). Niets. Alles moet dus in de komende maanden gemaakt en aangebracht worden.
Na ruim dertig jaar LAT-relatie overleg ik nu met mijn partner. ‘Hoe moet de badkamer eruit gaan zien.’ ‘Hoe groot moet de slaapkamer worden.’ ‘Hoe groot het bed.’ ‘Welke vloer komt er in.’ ‘Hoeveel kasten en waar.’ ‘Wat voor keuken moet er in.’ Enzovoort. Enzovoort.
Da’s heel wat, voor twee doorgewinterde LAT-ters. Dan is soms ineens het foordeel (van in mijn huis altijd overal alleen over te kunnen beslissen) weer een nadeel. Want overleggen over de inrichting van mijn/ons nieuwe huisje: mijn sterke kant is het (nog) niet. Maar: je bent nooit te oud om te leren.
Dat doe ik. Ik leer.
En ik geniet. Van klussende mannen in mijn – ons – huisje.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Herinneringsboeken gratis te downloaden - 1 maart 2025
- Simon zonder zonder: Willem Asman - 28 februari 2025
- Wij van Kenniscentrum Verlaat Verdriet - 28 februari 2025