‘Er zou wetenschappelijk onderzoek gedaan moeten worden naar ‘ons’. Ik hoor het vaak. Met ‘ons’ wordt dan Verlaat Verdriet-ers bedoeld. Er zou dus wetenschappelijk onderzoek moeten worden gedaan naar jong ouderverlies en de gevolgen van jong ouderverlies op de langere termijn.
Altijd weer heb ik dan mijn – grote – twijfels. Wat schieten Verlaat Verdriet-ers ermee op? Voelen we ons pas serieus genomen als er ‘wetenschappelijk onderzoek’ naar ons wordt gedaan?
Blog
Een aantal jaren geleden schreef ik er een blog over. Dit blog hebben we opgenomen in ons boek ‘Gat in je ziel‘. Ik geef het blog graag nogmaals in z’n geheel aan je door.
Wetenschappelijk onderzoek
‘Langdurig wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat de meeste volwassenen die in hun jeugd een ouder hebben verloren door overlijden daar later geen last van hebben.’ Aan het woord een wetenschappelijk onderzoeker met een lange staat van dienst op het gebied van verlies en rouw.
Verbijsterd
Ik hoor hem verbijsterd aan. Meent hij wat hij zegt? Denkt hij zelf dat dit waar is?
Zijn wij dan toch gek? Sukkels die het niet goed hebben gedaan? Al die honderden Verlaat Verdriet-ers die ik in de loop van de jaren heb gesproken, met wie ik heb gewerkt, zijn dat echt allemaal klunzen die de aanleg hebben kluns te zijn en dus levenslang kluns te blijven?
Diagnoses
‘Mensen die jong een ouder hebben verloren maken niet opvallend vaker gebruik van hulpverlening dan andere volwassenen.’ komt uit deze onderzoeken naar voren.
Zou iemand al bedacht hebben dat ‘geen hulp zoeken’ een kenmerk is van Verlaat Verdriet-ers?
Dat Verlaat Verdriet-ers reguliere hulp liever uit de weg gaan omdat ze daar diagnoses krijgen als ADD, ADHD, autisme, borderline, dysthyme stoornis, bipolaire stoornis en wat mogelijk allemaal nog meer? Met bijbehorende behandelplannen, inclusief medicatie? In plaats van hulpverleners die zeggen: ‘Jong ouderverlies? Aha. Ik begrijp je probleem. Daar kunnen we mee aan het werk!’
Cynisch
De uitspraak houdt me maandenlang bezig. Wat is hier aan de hand? Waarom zijn mijn bevindingen totaal anders dan die uit wetenschappelijk onderzoek?
Tot ik vanochtend wakker werd en het tot me doordrong.
Als Verlaat Verdriet-ers ergens behoefte aan hebben, dan is het zich gezien en gehoord te voelen.
Zou het kunnen zijn dat het pure feit dat deze mensen dertig jaar lang zijn gevolgd ervoor heeft gezorgd dat ze niet opvallend vaker gebruik maken van hulpverlening? Dat ze zich al die jaren gezien en gehoord hebben gevoeld? Dat hun ervaringen belangrijk genoeg waren voor de wetenschap? Dat ze (mee) telden?
Zou het zo cynisch kunnen zijn? Met het gevolg dat erkenning, en dus kennis, van de gevolgen van jong ouderverlies binnen de reguliere hulpverlening te vaak ontoereikend is? Of zelf helemaal ontbreekt? Kan het echt zo cynisch zijn?
Oplossen
Dulden we dit nog langer?
Willen we echt nog langer zo behandeld worden?
Wat doen wij daar dan aan?
Hoe lossen wij, Verlaat Verdriet-ers, dit op?
Boek bestellen
Prijs: € 10,-
Gat in je ziel
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025