Covid confronteert ons met veel. Heel veel. Van binnen. Van buiten. In ons zelf. In onze omgeving. Ons leven. Het leven.
Maakbaarheid
Een van de vele thema’s waar Covid ons mijns inziens mee confronteert is het einde van de maakbaarheid. In ieder geval het einde van de illusie van de maakbaarheid.
Einde aan ruim 1,5 eeuw – zo niet langer – van toenemend vertrouwen in maakbaarheid. Ineens krijgt dat vertrouwen een ongelofelijke dreun. Zo’n grote dreun dat we ons er nog nauwelijks bewust van (kunnen) zijn wat de betekenis van dat verlies zal gaan zijn.
Lichtpunt
Maar.
Ik zie een lichtpunt in dat verlies van maakbaarheid. Een lichtpunt dat ik aan alle kanten toejuich. Eindelijk. Rouwverwerken kan weer rouwen worden. Geen schematisch maakbaar proces meer. Maar een weg naar je opnieuw verbinden met je leven. Met het leven.
Een weg waarin ruimte is voor individuele verschillen. Maar waarin we ons er ook van bewust zijn dat in wezen alle mensen hetzelfde zijn. Verlangen naar geborgenheid. Zoeken naar veiligheid. Verlangen naar zekerheid. Angst voor verandering. Verliesangst.
Weten dat mensen elkaar nodig hebben.
Verwerken en rouwen
Verwerken in de individuele verschillen die er ook zeker zijn.
Helen in verbinding door de overeenkomsten. In samenhang. Verbondenheid. Met elkaar.
Vorm en inhoud
Rouwverwerken gaat vaak over vorm.
Rouwen gaat altijd om inhoud.
Tijd voor Rouw post ’20 – rouwen na de maakbaarheid.
Rouw kent geen tijd
Binnenkort op YouTube: de filmopname van de Verlaat Verdriet-theorie die ik in de loop van mijn jarenlange werkervaring heb ontwikkeld: Rouw kent geen tijd.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Verdriet verwerken en verlies verwerken - 2 oktober 2025
- Verlaat Verdriet: eye-openers voor hulpverleners - 30 september 2025
- Verlaat Verdriet en verlate rouw onderbrengen in opleidingspogramma’s - 27 september 2025