Ik ben een weekje op Terschelling. In de Aquamarijn. Het huisje dat Michel voor ons – voor mij – heeft gebouwd. Michel, mijn partner die in oktober 2020 overleed.
Ik red me wel
Zeker: ik red me wel.
Doorgaan: dat lukt me.
We leefden in sterk gescheiden werelden. Hadden allebei ons eigen leven. Woonden nooit samen, hoewel dicht bij elkaar. Hij zijn huis. Ik mijn huis. Hij zijn leven. Ik mijn leven. Hij zijn werk. Ik mijn werk. Hij zijn cultuur. Ik mijn cultuur. Wij samen onze cultuur. Onze omgangsvormen. Onze relatie. Meer dan 30 jaar.
‘Ik ben geen treurende weduwe.’ ‘Ik mis Michel niet in mijn huis.’ ‘Mijn leven gaat ‘gewoon’ door.’
Op Terschelling
Ik ben nu ruim een half jaar verder. Op Terschelling deze week. In het huisje dat Michel met zoveel liefde heeft gebouwd. Het huisje dat er nog steeds ‘gewoon’ is. Waar tegelijkertijd zoveel is veranderd. En nog steeds aan het veranderen is.
Ik ben mijn ankerpunt kwijt
Nu pas kan ik woorden geven aan soorten van gevoelens die in de afgelopen maanden steeds onder de oppervlakte bleven. ‘Ik ben mijn ankerpunt kwijt.’ Het belangrijkste, meest betrouwbare ankerpunt dat ik heb gehad na het verlies van mijn moeder toen ik 8 was.
Nu pas, na al die maanden na zijn overlijden, kan ik het tot in het diepst van mijn vezels voelen. Ik ben mijn ankerpunt kwijt. Mijn basisgevoel van beschermd zijn. Van veiligheid.
Michel: wat ben ik blij dat je er voor mij bent geweest. Meer dan 30 jaar. Dank je wel. Dank voor je aanwezigheid. Voor wat je voor me hebt betekend. Mijn ankerpunt.
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025