Journaliste Sandra van Rij in De Correspondent
Nee, de dood van mijn moeder heeft me niet ‘sterker’ gemaakt
Ik ben vijftien jaar oud als ik met trillende handen een verfrommeld briefje uit mijn zak vis. Ik sta achter de microfoon in een bomvolle kerk, naast me staat de kist met mijn moeder. Kijk maar één keer vluchtig de zaal in, omdat ik bang ben dat ik het anders niet meer durf: voorlezen wat ik over haar geschreven heb.
Ik adem diep in, en doe het dan toch, met mijn ogen stoïcijns op m’n kladpapiertje gericht. Naderhand sta ik met een stuk taart in de buurtkroeg. Ik geef handjes en knuffels, sommige mensen vertellen honderduit over hun band met mijn moeder. Er is ook iemand die met betraande ogen mijn handen vastpakt, een paar keer in mijn vingers knijpt terwijl ze me toespreekt. ‘Toen ik jou achter die microfoon zag staan…’ Ze pauzeert even, kijkt me glimlachend aan. ‘Je bent hier nu al sterker door geworden, lieverd. Jij wordt een hele grote, dat weet ik zeker.’
Misschien moest dit wel gebeuren
Ik zat in de vierde klas van de middelbare school toen ik mijn moeder aan zelfdoding verloor. Dat was een traumatische ervaring: ik wist dat ze al jaren ernstig depressief was, maar had nooit verwacht dat ze een einde aan haar leven zou maken.
Toen mijn broertje twee jaar geleden psychotisch werd, had dat een vergelijkbare impact op me. Ik was bang dat hij er niet bovenop zou komen, hem hetzelfde lot als mijn moeder zou wachten. Hij werd opgenomen in dezelfde kliniek als zij, waardoor tijdens de bezoekuren de wond langzaam werd opengekrabd. Dan zag ik mijn moeder weer in de gemeenschappelijke, spierwitte woonkamer zitten: lurkend aan een sigaret, haar wangen nog nat van de tranen. Toch ging het, ondanks de psychose van mijn broertje, ‘goed’ met me, zoals het dat na de dood van mijn moeder ook was gegaan. Ik fietste de afgelopen tien jaar door mijn middelbare school en vervolgopleiding heen, maakte nieuwe vrienden, had altijd genoeg werk. Soms zeiden mensen dat ze dat knap van me vonden, nog vaker viel het woord sterk. Iemand zei ooit: ‘Misschien moesten deze dingen wel gebeuren om je te brengen tot waar je nu bent. Jij bent veel volwassener dan ik.’ Zulke reacties zijn lief bedoeld, maar onderstrepen hetzelfde, onvolledige, idee. Dat mijn trauma me meer succes heeft opgeleverd dan ik zonder dat trauma gehad zou hebben. Dat is een mooi verhaal, maar doet geen recht aan de werkelijkheid. Mijn trauma heeft me op veel vlakken óók kwetsbaarder gemaakt, en lang niet altijd sterker.
Lees meer
Sandra van Rij
Nee, de dood van mijn moeder heeft mij niet sterker gemaakt.
27 juli 2022
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025