Monique van de Ven (2018)
Monique van de Ven
Mijn eerste rol speelde ik toen ik vijf was, om mijn moeder gelukkig te maken.
Naar aanleiding van de film over haar leven: Een vrouw als Monique in Volkskrant Magazine van 23 augustus 2025 een uitgebreid interview met Monique van de Ven, (1952, vijf jaar toen ze haar vader verloor.
In de eindshot zit je met een glimlach in de zon, alsof er een last van je is afgevallen
……. Dat is ook zo. Het ruimt op. Zeker de dingen die ik nooit had verteld of emoties die onverwacht naar boven kwamen. Er zit een scène in waarin ik vertel over mijn vader, wat ik niet vaak heb gedaan. Hij stierf toen ik 5 was. Hij kwam met lunch thuis, zei: ‘Ik voel me niet lekker’ en ging naar boven. Mijn moeder ging kijken en vroeg: ‘Zal ik de dokter bellen?’ ‘Nee, nee.’ zei hij. Maar haar jongste zusje die verpleegster was en toevallig bij ons logeerde, belde toch de dokter. Die kwam en zei: ‘Ik vertrouw het niet, ik kom over een uurtje terug.’ Toen was mijn vader dood.
Het was een hete zomerdag in juni. Daarom moest hij op dezelfde dag worden begraven. Ineens lag hij in een kist met een glazen deksel in onze speelkamer. Voor mij was het net een sprookje, ik kon in de kist kijken en daar lag mijn vader. Hij was de zoon van de burgemeester en bekend in het dorp, er kwamen waanzinnig veel mensen. Mijn moeder zei dat ik niet met haar en mijn broer en zus vooraan in de begrafenisstoet mocht lopen. Ze was bang dat ik misschien gek ging doen, ik was tenslotte 5, mijn broer en zus waren 8 en 9. Ik moest ergens achteraan lopen, met het kindermeisje Thea. Dat heb ik mijn moeder later zo kwalijk genomen……..
Wat heb je daardoor gemist?
……… Het gevoel dat ik erbij hoorde. Toen ik dit verhaal vertelde, kwamen mijn emoties steeds naar boven. O ja, die woede zit er nog steeds, dacht ik. Gek hè?…….
Toch noemde ze jou en je zus na het overlijden van jullie vader troostmeisjes
……… Ja. Mijn broertje werd naar kostschool gestuurd en mijn zusje en ik kregen de taak om haar troostmeisjes te zijn. Mijn eerste rol speelde ik toen ik 5 was, om mijn moeder gelukkig te maken. Daarna besloot ik om actrice te worden. Dat extraverte heb ik mezelf aangeleerd. Mijn moeder was slecht in het uiten van haar emoties, dus ik ging letterlijk op haar schoot zitten, haar huggen en haar warmte zijn, zodat ze wel iets moest voelen. Dat verzorgende zit heel erg in me, dat is het kussentje achter je rug…….
Lezen
- Dit interview staat in Volkskrant Magazine van 24 augustus 2025
- Een vrouw als Monique
- Gat in je ziel
- Teruggaan om verder te kunnen
- Kenniscentrum Verlaat Verdriet
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Narcis, boek van Judith Fanto - 6 december 2025
- Hulpverlening en ervaring ontmoeten elkaar bij symposium - 20 november 2025
- Verdriet verwerken en verlies verwerken - 2 oktober 2025