Werk dat gebaseerd is op ondervinding en ervaring – experience based werk – is een heel bijzondere manier van werken. Zeker als je, zoals in mijn geval, pioniert. ‘Ik ben bezig Verlaat Verdriet idioom te geven‘ geef ik vaak ten antwoord als mensen me vragen wat voor werk ik doe en wat mijn werk inhoudt. Woorden en begrippen zoeken voor ervaringen en gevoelens die verband houden met de gevolgen van jong ouderverlies. Woorden en begrippen die voortkomen uit ondervinding en ervaring in plaats van uit (theorie)boeken.
Een proces dat mij op veel verschillende manieren bezig houdt. Een boeiend proces ook. Soms ineens is er een woord dat ik zou willen gebruiken. Helemaal bevredigend is zo’n woord of begrip soms niet. Hoe kom ik eigenlijk aan dat woord? Waar komt het vandaan? Bestaat het wel? Bestaat het niet? Is het jargon? Jargon uit de psychiatrie? Uit de psychologie?
Op een dag duikt zo’n woord in me op. Soms ’s ochtends vroeg al als ik wakker word. Ineens is het er. Maar wil ik er iets mee? Kan ik er iets mee? Klopt het? Wil ik het gebruiken? Is het een goed woord? Is het een woord dat de potentie heeft om te ‘incarneren’? Een woord dat ergens voor staat? Dat ergens voor kan gaan staan? Dat je je eigen maakt en dat op een dag deel uit maakt van je woordenschat?
Soms zakt zo’n woord weer weg. Soms zo ver weg dat ik me van het bestaan ervan niet eens meer bewust ben. En dan, soms een jaar of langer later, is het er weer en dan moet ik er echt iets mee.
Ontwikkelingsdiscrepantie is zo’n woord. Bestaat het? Is het een gangbaar woord? Even Googlen en het eerste antwoord is er: nee, het is geen gangbaar woord. Kan ik het gebruiken dan?
Ruptuur
“Ik was ineens kind af.”
“In één klap was mijn jeugd voorbij.”
“Er was voor altijd een ervoor en een erna.”
Deze – en vergelijkbare opmerkingen – kun je vaak horen van Verlaat Verdriet-ers. Ineens. Abrupt. Geen kind meer. Emotioneel bleven veel Verlaat Verdriet-ers in meerdere of in mindere mate stilstaan na de ruptuur – de onomkeerbare scheiding van de ouder die overleed. Terwijl je tegelijkertijd moest gaan functioneren op een niveau waarvoor je (bij lange na) niet was toegerust. Discontinuïteit, onveiligheid namen de plaats in van geestelijke geborgenheid. Van vertrouwen. In plaats van zorg en aandacht te ontvangen ging je zorg en aandacht geven. Je paste je, door de dood gedwongen, aan je nieuwe omstandigheden aan. De lange eenzame weg, het gevoel dat je altijd alles alleen moet doen nam een aanvang.
Ontwikkelingsdiscrepantie
Ontwikkelingsongelijkheid zou je het kunnen noemen, maar zelf geef ik de voorkeur aan ontwikkelingsdiscrepantie. Ontwikkelingsstoornis is een woord, een begrip, dat misschien eerder gebruikt zou worden in de wereld van theorie-gebaseerde professionals. Voor mijn gevoel echter doet het woord ontwikkelingsstoornis onvoldoende recht aan de kracht die Verlaat Verdriet-ers in hun jeugd hebben opgebracht om zich te kunnen handhaven en de kwaliteiten die ze, als gevolg daarvan, hebben ontwikkeld. Ook al zijn die kwaliteiten als je volwassen bent geworden nog zo aan herwaardering toe. In Verlaat Verdriet-verband geef ik dus de voorkeur aan ontwikkelingsdiscrepantie. Zie hier een voordeel van experience-based idioom geven!
Laatste berichten van Titia Liese (toon alles)
- Nog altijd geen afscheid genomen van je vader? - 17 september 2025
- De restauratie van Casa Matilda is begonnen! - 16 september 2025
- Ondersteuning in de praktijk voor Praktijk Ondersteuners Huisartsen - 14 september 2025