BeeldTaal in Italië: eten bij kasteelvrouw Raffaella

Gepubliceerd op donderdag

‘Ik was 16. Stond boterhammen te smeren voor mijn broertje en zusjes. Eigenlijk ben ik toch al heel zelfstandig, stond ik te denken onder het smeren. Eigenlijk heb ik helemaal geen vader en moeder meer nodig.
Ik woonde bij mijn ouders. Mijn vader was architect. Mijn moeder kunstschilder. Deze ochtend was mijn moeder al vroeg weggegaan met de auto om boodschappen te gaan doen. Onderweg werd ze aangereden door een vrachtwagen. Ik heb haar niet meer mogen zien.’

Eten bij kasteelvrouw Raffaella

‘Jullie moeten bij me komen eten’ riep kasteelvrouw Raffaella op de dag dat we kennis maakten met haar. Ze kwam in de volgende dagen niet op haar uitnodiging aan ons terug. ‘Echt een chaoot’ stelden we nog maar eens vast.

Tot we op de avond voor ons vertrek door de stromende regen het steile pad naar boven lopen. Plotseling komt het bekende blauwe gedeukte autootje de hoek om naar beneden geracet. Remt. Het portierraampje gaat open. Raffaella steekt haar hoofd naar buiten.
‘Jullie zouden bij me komen eten’ roept ze ons toe.
‘Morgen gaan we weg’ roepen we terug.
‘Pranziamo domani’ beslist Raffaella. ‘Morgen lunchen we’.
We stemmen graag toe.

Risotto funghi porcini

We zitten in de keuken bij Raffaella in het kasteel. Raffaella, Eleonora, Jolanda en ik. Raffaella heeft een overheerlijke risotto met funghi porcini (risotto met eekhoorntjesbrood) voor ons gemaakt. Geroosterde groenten. En verpakte vleesrolletjes. Vroege voorjaars-aardbeien met citroen en suiker toe. Mmmmmmm. En dat allemaal bij het haardvuur in de keuken van het kasteel.

Wat voor werk doe jij?

Gelukkig spreekt Eleonora Engels. Tot nu toe hebben we ons met Raffaella voornamelijk beholpen met mijn beperkte spreekvaardigheid in het Italiaans. Met Eleonora erbij is onze communicatie een stukje gemakkelijker geworden.
‘Wat voor werk doe jij?’ vraagt Raffaella aan Jolanda. Als Jolanda is uitverteld vraag Raffaella aan mij ’En wat voor werk doe jij?’
Als ik heb verteld over mijn Verlaat Verdriet-werk is het even stil. Dan zegt Eleonora een beetje beduusd: ‘Mijn moeder is als heel jong kind haar vader verloren. Ik weet wat dat met haar heeft gedaan. Zolang ik haar heb gekend is ze suicidaal geweest. Ze wilde niet leven. Ze kon het niet. En ze kan het nog altijd niet.

Verbinding houden

Ook spraakwaterval Raffaella is stil gevallen. Dan vertelt ze hoe ze op haar 16e haar moeder verloor.
‘Ik ben meer mensen verloren’ vertelt ze. ‘Ik verloor ook mijn man en grote liefde Loris. En mijn broer. Ik heb geleerd dat het belangrijk is een verbinding te houden met de mensen die zijn overleden. Ik doe dat door mijn huis open te stellen. Gasten te ontvangen. Ze te vertellen over Loris. Over Castiglione del Terziere.

Mijn weg van liefde

Ik doe dat door de nalatenschap van Loris te beheren. Mijn liefde te geven aan het zoeken van een goede toekomst voor alle schatten die Loris heeft nagelaten. Zodat zijn erfenis bij elkaar kan blijven. En jonge mensen van nu, en komende generaties, kunnen leren van de schatten die Loris bijeen heeft gebracht.
Dat is nu mijn taak.
Dat is nu mijn weg van liefde.

BeeldTaal in Italië

Als we na onze gezamenlijke lunch vertrekken weet ik: op Castiglione del Terziere heb ik nog iets te doen. Hier kom ik terug.
Wat dat ‘iets’ is weet ik op dat moment nog niet.
Als je mijn blogs over BeeldTaal in Italië hebt gevolgd weet jij het inmiddels wel. BEELDTAAL IN ITALIë.

The following two tabs change content below.
Mijn Twitter profielMijn Facebook profiel

Titia Liese

Titia Liese transformeerde haar eigen vroege verlieservaring naar een doeltreffend en omvangrijk (zelf)hulpaanbod voor volwassenen die in hun jeugd een ouder verloren door overlijden. Ervaringsgenoot, ontwikkelaar, inspirator, counselor, trainer, auteur, uitgever en eigenaar van de website Verlaat Verdriet.NU. Titia Liese: 'Je hebt een leven te winnen!'